autocracy [ɔ:ˈtɒkrəsi] n.

1. аўтакра́тыя, абсалю́тная ўла́да

2. аўтакраты́чная краі́на

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

rightful [ˈraɪtfəl] adj. fml. зако́нны, праваме́рны;

rightful authority зако́нная ўла́да

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дыктату́ра, -ы, мн. -ы, -ту́р, ж.

Нічым не абмежаваная дзяржаўная ўлада, якая апіраецца на сілу пануючага класа.

○

Дыктатура пралетарыяту — улада рабочага класа, якая ўсталявалася ў Расіі пасля 1917 г. ў выніку сацыялістычнай рэвалюцыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

саве́цкі, -ая, -ае.

1. Які мае адносіны да Савета, заснаваны на кіраванні Саветамі як органамі дзяржаўнай улады.

Савецкая ўлада.

2. Адданы справе і ідэалам краіны Саветаў, які выражае гэтыя ідэалы і інтарэсы.

С. пункт погляду.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дыскрэцы́йны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які залежыць ад асабістага меркавання. Дыскрэцыйная ўлада.

[Ад лац. discretio — аддзяленне, адрозненне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэакра́тыя, ‑і, ж.

Форма кіравання, пры якой палітычная ўлада належыць духавенству.

[Грэч. theos — бог і krátos — сіла, улада.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

judiciary [dʒu:ˈdɪʃəri] n. fml

1. судо́вая ўла́да; сістэ́ма судо́вых о́рганаў

2. су́ддзі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

аднаасо́бны, ‑ая, ‑ае.

Які належыць адной асобе, аднаасобпіку. Аднаасобная ўлада. Аднаасобная гаспадарка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

легіты́мны, ‑ая, ‑ае.

Законны. Легітымная ўлада. Легітымнае права. // Тое, што і легітымісцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

экзарха́т, ‑а, М ‑хаце, м.

Гіст. Вобласць, на якую распаўсюджваецца ўлада экзарха.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)