2. Заявіць аб якой-н. прэтэнзіі ў адносінах да каго-н. (афіц.).
П. абвінавачанне.
П. іск.
|| незак.прад’яўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.
|| наз.прад’яўле́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
адка́зчык, ‑а, м.
1. Асоба, якой прад’яўлены судовы іск. Справа ў судзе разглядаецца пры ўдзеле істца і адказчыка.
2.Разм. Той, хто нясе адказнасць, адказвае за што‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Zivílklage
[-'vi:l-]
f -, -n юрыд. грамадзя́нскі іск
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Privátklage
[-'vat-]
f -, -n юрыд. грамадзя́нскі іск
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Gégenklage
f -, -n юрыд. сустрэ́чны іск
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Claim
[kle:m]
m -s, -s юрыд. уско́сны іск
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Зыск ’выгода, карысць’ (Сцяц., Шат.), ’права спагнання’ (Нас.). Рус.перм., свярдл.зыск ’іск’, укр.зиск ’прыбытак’, польск.zysk ’прыбытак’, ’карысць’, чэш., славац.zisk ’тс’. Ст.-бел.зыскъ (XV ст.) < польск. (Булыка, Запазыч., 124). У карысць разгляду бел. слова як паланізма — яго семантыка. Польск.zysk < vъziskъ (са стратай пачатковага vъ‑) бязафікснага наз. ад дзеяслова vъz‑iskati, дзе корань *isk‑ < *jьsk‑ (параўн. іск).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
pozew, ~wu
poz|ew
м.юр.
1. пазоў; іск;
wnieść pozew юр. прад’явіць іск;
2. павестка ў суд; позва
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Рункаві́ско ’ручка ў рыдлёўцы’ (Сл. рэг. лекс.). Мясцовае ўтварэнне на базе польск.ręka ’рука’ і суфікса ‑іск‑о, магчыма, да польск.rękojeść ’рукаятка’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Матэрська ’гной (са скулы)’ (паст., Сл. ПЗБ). З ⁺матэры(й)ско, якое ўтворана пры дапамозе аўгментатыўнага суфікса ‑іск‑о ад матэрыя (гл.) < польск.materia ’гной’.