куде́сник

1. поэз., уст. вяшчу́н, род. вешчуна́ м.; (колдун) вядзьма́р, род. ведзьмара́ м., чараўні́к, -ка́ м.;

2. перен. чараўні́к, -ка́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чарнакні́жнік, ‑а, м.

Уст. Той, хто займаецца чарнакніжжам; вядзьмар, чараўнік. [Марылька:] — Які ты дзівак, Макарка. Думкі чытаць умееш, як той чарнакніжнік. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

necromancer [ˈnekrəʊmænsə] n. некрама́нт (чалавек, які займаецца чорнай магіяй, выклікае душы памерлых); вядзьма́р; чарадзе́й, чараўні́к

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Wúndertäter

m -s, - цудатво́рац, чарадзе́й, чараўні́к

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Mágier, Mágiker

[-gər], m -s, - чараўні́к, маг

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

зна́харь знаха́р, -ра́ м., чараўні́к, -ка́ м.; шапту́н, -на́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

zamawiacz

м. знахар; чараўнік; шаптун

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

znachor

м. знахар; чараўнік; шаптун

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

czarnoksiężnik

м. чарнакніжнік; чарадзей, чараўнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

шама́н, ‑а, м.

Чараўнік, знахар у народаў, рэлігія якіх заснавана на кульце духаў, на магіі. — Шаманы, ведзьмары яго [народ] лячылі, шаптухі зеллем кармілі, народ выміраў. Рамановіч.

[Эвенкійскае — узбуджаны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)