charm​2 [tʃɑ:m] v.

1. зачаро́ўваць, чарава́ць; прыва́бліваць, ва́біць

2. заваро́жваць; загаво́рваць (ад хваробы)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

captivate

[ˈkæptɪveɪt]

v.t.

палані́ць; зачаро́ўваць, чарава́ць; ва́біць, прыва́бліваць; захапля́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

прельща́ть несов.

1. (соблазнять) спакуша́ць;

2. (привлекать) ва́біць; (очаровывать) зачаро́ўваць, чарава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

enchant

[ɪnˈtʃænt]

v.t.

1) чарава́ць, вядзьма́рыць

2) ачаро́ўваць, зачаро́ўваць; захапля́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

спакусі́ць, спакуша́ць verführen vt, verléiten vt; verlócken vt (вабіць, чараваць), in Versúchung führen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

обольща́ть несов. ва́біць, зачаро́ўваць, чарава́ць; (соблазнять) спакуша́ць;

◊

обольща́ть себя́ наде́ждой це́шыць сябе́ надзе́яй;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Матрашы́ць ’калаціць, трэсці хворага’ (чачэр., Мат. Гом.). Рус. дан. мотроси́ть ’трэсці, ліхаманіць’ ярасл. мотроши́ть ’лячыць замовай, чараваць’, гом. мотроши́ться ’мітусіцца’. У выніку кантамінацыі лексем матлашыць і трэсці (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ру́ны ’старажытныя пісьмёны, якімі карысталіся пераважна скандынавы і якія захаваліся ў надпісах на камянях і інш. прадметах’ (ТСБМ). Ад ст.-герм. *rūnō ’таямніца’, ’шаптаць’, сучаснае ням. raunen ’нашэптваць’, ст.-ісл. ryna ’чараваць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

celebrować

незак.

1. асабліва ўрачыста выконваць царкоўны абрад; адпраўляць урачыстае набажэнства;

2. перан. урачыста рабіць што; чараваць над чым;

celebrować śniadanie — урачыста рабіць сняданак; чараваць над сняданкам

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Прыча́р ’чараўнік двухлісты, Platanthera bifolia (L.) L.C. Rich’ (Інстр. 2; віц., ганц., Кіс.), прычарнік ’тс’ (Ласт.), прыпар ’зелле (магічнае); расліна, выкарыстанне якой, па колішніх уяўленнях, здольна прычараваць каханага’ (Арх. ГУ, Мат. Гом.). Да прычараваць < чараваць. Матывы намінацыі ў наменклатурнай назве чараўнік двухлісты (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)