Зго́мтаць ’украсці’, ’скамячыць’ (Сл. паўн.-зах.). Рус. калым. сго́мтать ’скамячыць’. Другое значэнне гэтага экспрэсіўнага слова ўказвае на магчымасць сувязі з коранем ком‑ (скамячыць; параўн. рус. скомкать), тады першае можна тлумачыць як ’скамячыўшы, схаваць’ і ’ўкрасці’. Фанетыка: азванчэнне ск‑ у зг‑, магчыма, экспрэсіўна ці ў выніку асіміляцыі ‑к‑ да прэфіксальнага з‑; т замест к, як экспрэсіўная дысіміляцыя ці проста субстытуцыя.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

wymiąć

зак. скамячыць, змяць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

wymiętosić

зак. скамячыць, змяць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

pognieść

зак. змяць, скамячыць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Сабга́таць ’скамячыць’ (Янк.), сабга́каць ’зжаваць’ (Сл. ПЗБ). Да бгаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

*Склума́чыць, склума́чыты ‘скомкаць’ (Клім., Сл. Брэс.). Кантамінацыя скамячыць і клумак ‘клунак’, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ско́мкать сов.

1. скамячы́ць;

2. перен. ско́мкаць;

ско́мкать докла́д ско́мкаць дакла́д;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скаме́чаны

1. ско́мканный; смя́тый; измя́тый;

2. разг. сжа́тый;

1, 2 см. скамячы́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скаме́чваць несов.

1. ко́мкать, ско́мкивать, мять;

2. обл. (кулак) сжима́ть;

1, 2 см. скамячы́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Згнэ́піць ’скамячыць’ (Сл. паўн.-зах.). Магчыма, ад ґнэ́біць. зафіксаванага ў тым жа рэгіёне са значэннем ’прыгнятаць, крыўдзіць’ (польск. gnębić), не выключана сувязь з літ. knėbti ’шчыпаць’ (Сл. паўн.-зах., 2, 293).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)