абрубі́ць¹, -рублю́, -ру́біш, -ру́біць; -ру́блены; зак., што.
Адсячы частку чаго-н., падкарочваючы, падраўноўваючы.
А. жэрдку.
|| незак. абру́бліваць, -аю, -аеш, -ае.
|| наз. абру́бліванне, -я, н. і абру́бка, -і, ДМ -бцы, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ру́блены 1, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад рубіць 1.
ру́блены 2, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад рубіць 2.
2. у знач. прым. Зроблены з бярвення; драўляны. Рубленая хата. □ Прывезлі да каменданта гарнізона. Нічога не пыталіся, а заперлі ў маленькім рубленым свінушніку. Мыслівец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сруба́ть несов.
1. ссяка́ць; (вырубать) высяка́ць;
2. (строить из брёвен) рубі́ць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
mangle [ˈmæŋgl] v.
1. сячы́, рубі́ць, рэ́заць, лама́ць (на маленькія кавалкі)
2. каве́ркаць (словы); скажа́ць (інфармацыю)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
зарубі́ць 1, ‑рублю, ‑рубіш, ‑рубіць; зак., што.
Загнуўшы, падшыць краі чаго‑н. Зарубіць хусцінку. Зарубіць ручнік.
зарубі́ць 2, ‑рублю, ‑рубіш, ‑рубіць; зак., што.
1. Разм. Зрабіць зарубку (зарубкі) на чым‑н.
2. Спец. Агаліць паверхню пласта, прызначанага для адбойкі. Зарубіць пласт вугалю.
•••
Зарубіць (сабе) на носе — добра запомніць. — Не, брат, ты павінен жыць! .. Зарубі сабе на носе — жыць!.. Сачанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абрубі́ць, ‑рублю, ‑рубіш, ‑рубіць; зак., што.
1. Адсячы частку чаго‑н. падкарочваючы, падраўноўваючы.
2. Падшыць, загнуўшы край; зрабіць рубец на чым‑н. Абрубіць хустку.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ру́блены плотн.
1. прич. ру́бленный;
2. прил. ру́бленый; см. рубі́ць II;
3. кул. ру́бленый;
р. шні́цаль — ру́бленый шни́цель
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
расча́ць, разачну, разачнеш, разачне; разачнём, разачняце; зак.
Разм. Пачаць (рабіць што‑н.). Сустракаў я землякоў, казалі, што Ева расчала рубіць вясной вялікі дом, .. каб улажыць усе тыя лішнія грошы, якія яна атрымала сёлета за лён. Ермаловіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Парубе́ль ’сякера’ (Мат. Гом., Інстр. II). Дэрыват з суф. ‑ель ад парубіць < рубіць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Важа́ка ’важак’ (КЭС): «Важакаю быць — трэба з мядзведзем знацца» (Янк. БП). Да вадзі́ць, як рубака < рубіць. Да вагання ў родзе параўн. небарак, небарака.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)