раско́льнік, ‑а,
1. Той, хто ўносіць
2. Паслядоўнік расколу (у 4 і 5 знач.); член раскольніцкай рэлігійнай секты; старавер.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
раско́льнік, ‑а,
1. Той, хто ўносіць
2. Паслядоўнік расколу (у 4 і 5 знач.); член раскольніцкай рэлігійнай секты; старавер.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Схі́зма ’
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
схі́зма
(
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Раскалава́ты ’разбэшчаны’ (
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Zersplítterung
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Entzwéiung
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
rift
1. трэ́шчына, раско́ліна, шчы́ліна
2. разры́ў (паміж сябрамі); трэ́шчына (у адносінах);
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Адскё́п ’
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Schísma
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
split1
1. раско́лванне, расшчапле́нне
2. трэ́шчына, шчы́ліна; раско́ліна;
a split in the door шчы́ліна ў дзвяра́х
3.
a split in the party
4. спліт (салодкая страва з разрэзаных напалову фруктаў з марожаным зверху)
5.
do the split рабі́ць шпага́т
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)