rozwód, ~odu

rozw|ód

м. развод;

wziąć ~ód — развесціся

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Плямя́ ’гадоўля для патомства’ (віл., навагр., Сл. ПЗБ). Да племя (гл.), першапачаткова, відаць, з на племя (пакінуць) ’на развод’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

bluntly [ˈblʌntli] adv. адкры́та; пра́ма, рэ́зка, бесцырымо́нна;

To put it bluntly, I want a divorce. Кажучы адкрыта, я хачу ўзяць развод.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Wáchaufzug

m -(e)s, -züge вайск. разво́д караву́ла

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

divorce

[dɪˈvɔrs]

1.

n.

1) разво́д -у m.

2) по́ўнае разьдзяле́ньне

2.

v.t.

1) разво́дзіць

2) аддзяля́ць, разьдзяля́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Тво́рнік ’жарабец’ (мазыр., З нар. сл.; Мат. Гом.), ’стаеннік’ (Сцяшк. Сл.). Скарочана з вытворнік ’самец, пакінуты на развод’ (гл.), што ад тварыц 1 і калькуе рус. производи́тель ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Schéidung

f -, -en

1) аддзяле́нне, раздзяле́нне

2) юрыд. разво́д, скасава́нне шлю́бу

in die ~ (von D) wílligen — пагадзі́цца на разво́д (з кім-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

quickie [ˈkwɪki] n. infml

1. наспе́х вы́пушчаная праду́кцыя; халту́ра (пра кнігу, фільм і да т.п.)

2. зро́бленае ў спе́шцы;

a quickie divorce паспе́шлівы разво́д

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Растаргну́цца ’развесціся (пра мужа і жонку)’ (рэч., Нар. сл.). Нягледзячы на наяўнасць зыходнага дзеяслова торгаць (гл.), хутчэй за ўсё размоўнае (іранічнае?) засваенне рус. расто́ргнуть (шлюб), параўн. таксама рус. дыял. расторг ’развод, скасаванне шлюбу’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ро́зведзень ’развора, доўгі брус, які злучае пярэднюю і заднюю часткі воза’ (ПСл). Да раз‑ве́сці (гл. развод) — “разводзіліся” перадок з задняй часткай воза, калі перавозілі доўгія бярвенні. Аналагічна развора (гл.) < прасл. *orz‑vor‑a < прасл. *vьr‑/*ver‑/*vor‑ (гл. вярцець).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)