wherefore [ˈweəfɔ:]n., adv. прычы́на; з яко́е прычы́ны
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
motivation [ˌməʊtɪˈveɪʃn] n.
1. матыва́цыя
2. (for) прычы́на;
What is the motivation for your sudden resignation? Якая прычына вашай нечаканай адстаўкі?
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
прычэ́пка, -і, ДМ -пцы, мн. -і, -пак, ж.
1. гл. прычапіць.
2. перан. Зачэпка, прычына (разм.).
Знайсці прычэпку зайсці да яго.
3. перан. Тое, што і прыдзірка (разм.).
І за шчэпку знойдзеш прычэпку (прыказка).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
rationale [ˌræʃəˈnɑ:l] n. fml лагі́чнае абгрунтава́нне, разу́мнае тлумачэ́нне; асно́ўная прычы́на
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
причи́на прычы́на, -ны ж.;
причи́на порожда́ет сле́дствие прычы́на параджа́е вы́нік;
уважи́тельная причи́на ува́жлівая прычы́на;
по той причи́не па той прычы́не (з той прычы́ны);
не без причи́ны не без прычы́ны;
нет никако́й причи́ны няма́ нія́кай прычы́ны;
без вся́кой причи́ны без уся́кай прычы́ны.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Прыклі́ка ’прэтэнзія, прычына да незадаволенасці; прымета, від; напасць; праклён’ (Нас.), пры́кліка ’прычына, падстава’ (Кос., Растарг.); сюды ж прыклю́к ’прычына, прычэпка’ (пін., Нар. лекс.) з дыялектным чаргаваннем націскнога галоснага і пры́кляўка ’зачэпка, падстава’ (жлоб., Мат. Гом.) з суфіксальным фармантам на месцы ўсечанай часткі кораня. Да клі́каць ’голасна зваць’ (гл.), параўн. прыкляка́ць ’заўважаць, звяртаць увагу’ (Мат. Гом.) < прасл. *klikati гукапераймальнага характару (ЭССЯ, 10, 41) з далейшым семантычным развіццём. Усходнеславянскае арэальнае ўтварэнне, параўн. рус. смал., зах.-бранск. при́клика, пры́клика ’прычына, падстава, нагода’, бранск. ’абгавор, паклёп’, смал. при́клик ’нагода, падстава’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
індэтэрміні́зм, -у, м.
Супрацьлеглая дэтэрмінізму канцэпцыя, якая адмаўляе ўсеагульную заканамернасць і прычынную залежнасць і абумоўленасць у прыродзе і грамадстве і сцвярджае наяўнасць станаў або падзей, для якіх прычына не існуе або не можа быць вызначана.
|| прым. індэтэрміністы́чны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
віна́, -ы́, мн. ві́ны і (з ліч. 2, 3, 4) віны́, він, ж.
1. Нядобры ўчынак, правіннасць.
Разумець сваю віну.
Даказаць віну.
2. адз. Прычына, крыніца чаго-н. (неспрыяльнага).
Па чыёй-н. віне (гэта значыць з-за каго-н.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Прыты́чына ’збег непрыемных, нечаканых абставін’; ’дамаганне, прэтэнзія’ (Нас.). Укр. прити́чина ’перашкода, затрымка’; ’здарэнне, прыгода’; ’прычына’, рус. ярасл. притычи́на ’прычына; віна’. Ад прытыка́цца ’сутыкацца’. Да тыкаць (гл.). Параўн. пры́тча (гл.), рус. при́тка ’нечаканае здарэнне, прыгода’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дэтэрміна́нта
(лац. determinans, -ntis = які вызначае)
прычына, якая вызначае ўзнікненне з’явы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)