Betéuerung

f -, -en запэўненне, упэўненне; кля́тва, прыся́га

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Méineid

m -(e)s, -e фальшы́вая [ілжы́вая] прыся́га, клятвапарушэ́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

oath [əʊθ] n. (pl. oaths)

1. прыся́га, кля́тва;

the Hippocratic oath кля́тва Гіпакра́та;

a solemn oath урачы́стая кля́тва;

an oath of allegiance прыся́га на ве́рнасць;

take/swear an oath дава́ць кля́тву/прыся́гу, прысяга́ць;

break an oath паруша́ць кля́тву

2. dated праклён, ла́янка

♦

(be) on/under oath law (быць) пад прыся́гай

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

hołdowniczy

hołdownicz|y

гіст. васальны;

przysięga ~a — васальная прысяга

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Fáhneneid

m -(e)s, -e вае́нная прыся́га

den ~ léisten — прысяга́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

сакрамента́льны

(с.-лац. sacramentalis, ад лац. sacramentum = клятва, прысяга)

1) абрадавы, рытуальны; свяшчэнны, варты пакланення;

2) традыцыйны, які стаў звычаёвым (напр. с-ая фраза).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

кля́тва ж. кля́тва, -вы ж.; (клятвенное уверение) прысяга́нне, -ння ср.; (присяга) прыся́га, -гі ж.;

дать кля́тву даць прыся́гу, даць кля́тву, прысягну́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сакрамента́льны

(с.-лац. sacramentalis, ад лац. sacramentum = клятва, прысяга)

1) абрадавы, рытуальны, свяшчэнны, варты пакланення;

2) традыцыйны, які стаў звычаёвым (напр. с-ая фраза).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

Ро́та ’вайсковае падраздзяленне ў складзе батальёна’ (ТСБМ), ст.-бел. рота ’рота, атрад войска’ (1516 г.) — са ст.-польск. rota ’атрад войска’, якое з ст.-в.-ням. rote, rotte ’натоўп, рота’; апошняе — з ст.-франц. rote < народналац. rupta (cohors) ’частка, часцінка кагорты’, ’усхваляванае, разбітае войска’ < дзеепрым. ruptus < rumpere ’разрываць, парушаць, прыпыняць’. Трэба адрозніваць ад ст.-слав. рота ’прысяга’ (гл. ESJSt, 13, 777).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

przysięga

przysięg|a

ж. прысяга; клятва;

pod ~ą — пад прысягай;

złożyć ~ę — даць прысягу, прысягнуць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)