паэ́зія, -і, ж.

1. Славесная мастацкая творчасць, пераважна вершаваная.

2. Творы, напісаныя вершаванай мовай.

П. і проза.

Рамантычная п.

Беларуская п.

3. перан., чаго. Што-н. прыгожае, велічнае, узвышанае, што хвалюе, уздзейнічае на пачуцці.

Краявіды, поўныя паэзіі.

|| прым. паэты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паўсядзённасць, ‑і, ж.

Уласцівасць паўсядзённага. Проза ў адрозненне ад паэзіі патрабавала аб’ёмнага паказу жыцця з падрабязнасцямі побыту, паўсядзённасці, нораваў, характараў. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

prose

[proʊz]

n.

1) про́за f.

2) ну́дная, звыча́йная гу́тарка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

niewiązany

niewiązan|y

: mowa ~a — невершаваная мова; проза

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

баро́метр, ‑а, м.

Прылада для вымярэння атмасфернага ціску. // перан. Тое, што з’яўляецца паказчыкам змен у чым‑н. Проза [Шамякіна] — своеасаблівы літаратурны барометр, дакладны паказальны тых змен.., што адбываюцца вакол нас. «Полымя».

[Ад грэч. báros — цяжар і metron — мера.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

белетры́стыка

(ад фр. belleslettres = прыгожая славеснасць)

1) мастацкая проза;

2) апавядальная літаратура займальнага характару.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

празаі́зм

(ад проза)

слова або выраз у паэтычным творы з дзелавой, навуковай або гутарковай мовы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

turgid [ˈtɜ:dʒɪd] adj. fml.

1. пампе́зны, напы́шлівы (пра стыль)

2. набра́клы, апу́хлы, распу́хлы, набу́хлы;

turgid buds набу́хлыя пупы́шкі;

turgid prose напы́шлівая про́за

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

declamation

[,dekləˈmeɪʃən]

n.

1) дэкляма́цыя f., выступа́ньне з прамо́ваю, прамаўля́ньне n.

2) вы́браная паэ́зія, про́за для дэкляма́цыі; урачы́стая прамо́ва

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

арнамента́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Які з’яўляецца арнаментам; складаецца з арнаменту (у 1 знач.). Арнаментальны роспіс.

2. Пышны, вычварны; багаты на ўпрыгожанні. Арнаментальны стыль. Арнаментальная проза. □ Але існуюць нейкія грані, нейкі рубеж, пераступіўшы якія лёгка збіцца на залішне арнаментальную квяцістасць, на чыста вонкавую дэкарацыйнасць. Бярозкін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)