Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
бержарэ́та
(фр. bergerette = літар. маленькая пастушка)
старадаўняя французская танцавальная песенька пастаральнага характару.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
танады́лья
(ісп. tonadilla = літар.песенька)
іспанская музычная камедыя 18 — пач. 19 ст.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
насур’ёз, прысл.
Разм. Сур’ёзна, не жартам. Дарафей Песенька няўцямліва зірнуў на аднаго са старэйшых калгаснікаў «Перамогі», не ведаючы яшчэ добра — жартуе ён ці гаворыць насур’ёз.Паслядовіч.// Грунтоўна, па-дзелавому. [Галілей:] — Людзі ўсё робяць насур’ёз.Зарэцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Gássenhauer
m -s, - уст. ву́лічная пе́сенька
ábgedroschener ~ — збі́ты матыў
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
сонг
(англ. song)
надзённая сатырычная песенька, якая выкарыстоўваецца ў сучасных нямецкіх, амерыканскіх і англійскіх камічных операх, аглядах, музычных прадстаўленнях.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
купле́т, ‑а, М ‑леце, м.
1. Асобная страфа верша або песні. Аўдыторыя сустракала кожны новы куплет.. песні стрыманым рогатам.Мікуліч.
2.толькімн. (купле́ты, ‑аў). Сатырычная або гумарыстычная песенька на бытавую або палітычную тэму, звычайна з прыпевам, які паўтараецца. Бабіньскі выканаў куплеты Мефістофеля з «Фауста» Руно.«Звязда».
[Фр. couplet.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ву́лічны Stráßen :
ву́лічны рух Stráßenverkehr m -(e)s;
пра́вілы ву́лічнага ру́ху Stráßenverkehrsordnung f -; Verkéhrsvorschriften pl;
ву́лічны хлапчу́к Stráßenjunge m -n, -n, Gássenjunge m -n, -n;
ву́лічная бі́тва Stráßenkampf m -es, -kämpfe;
ву́лічная пе́сенька Gássenhauer m -s, -
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
áusspielen
1.
vt разыгра́ць (у латарэю); разыгра́ць (прыз, кубак); пачына́ць хадзі́ць (у картах)
2.
vi канча́ць (гульню, ігру)
er hat áusgespielt — разм. яго́пе́сенька спе́та
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
пе́сня, ‑і, ж.
1. Невялікі паэтычны твор для спеваў. Харавая песня. Песня-калыханка. Лірычная песня. □ Дзяўчаты спявалі старую жніўную песню.Асіпенка.// Гучанне такога твора, яго мелодыя, гукі. Песня была дружнай, зладжанай і лілася з нашых грудзей магутнай хваляй бадзёрасці, адвагі, мужнасці.Анісаў.// Пра спевы птушак. Серабрыстую песню сваю разліў высока ў сіне-сінім небе жаўранак.Мурашка.// Пра меладычныя гукі, якія нагадваюць песню. Куй, каваль! Няхай прачнецца, Хто шчэ спіць чароўным сном, — Да іх хутка данясецца Песня молата: «дзін», «бом!..»Чарот.
2. Невялікі верш, напісаны ў стылі музычна-паэтычнага твора. Песні Кальцова.// Паэтычная творчасць, паэзія. — Баюся, што песня возьме верх над прозаю ў творчасці Саўкі! — сказаў студэнт не то жартам, не то сур’ёзна.Бядуля.
3. Назва некаторых інструментальных напеўных твораў.
•••
Варажбітная песня — абрадавая песня, якая выконваецца пры святочнай варажбе.
Доўгая (вялікая) песня (гісторыя) — тое, што не скора можа быць зроблена, расказана і пад., што патрабуе працяглага часу для свайго завяршэння.
Лебядзіная песня — апошні, звычайна найбольш значны, чый‑н. твор; апошняе праяўленне таленту, здольнасці і пад. (ад народнага падання, што лебедзь пяе адзін раз у жыцці — перад сваёй смерцю).
Песнячыяспета — тое, што і песенькачыя спета (гл.песенька).
Старая песня — што‑н. даўно вядомае.
Цягнуць (спяваць) адну і тую ж песнюгл. цягнуць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)