outpost [ˈaʊtpəʊst] n.

1. аванпо́ст, перадавы́ вартавы́ пост

2. адда́ленае пасе́лішча

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

кішла́к, ‑а, м.

Паселішча ў Сярэдняй Азіі.

[Цюрк.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

засце́нак¹, -нка, мн. -нкі, -нкаў, м. (гіст.).

Невялікае сельскае паселішча дробнай шляхты на землях Заходняй Беларусі.

Даводзілася бываць у засценку Язвіны.

|| прым. засцянко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

се́лище (место, где было селение) археол. пасе́лішча, -шча ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

го́рац, ‑рца, м.

Жыхар гор, горнай краіны. Паселішча горцаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лапа́рскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да лапараў. Лапарскае паселішча.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

руі́на, -ы, мн. -ы, руі́н, ж.

1. звычайна мн. Рэшткі разбуранага збудавання, паселішча.

2. перан. Стары, зусім нямоглы чалавек (разм.).

Стаць руінай.

|| прым. руі́нны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

разва́ліна, -ы, мн. -ы, -лін, ж.

1. мн. Рэшткі разбуранай пабудовы ці паселішча, руіны.

Разваліны горада.

2. перан. Пра старога або разбітага хваробай чалавека (разм.).

Ён нагадваў жывую разваліну.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Гамкава (паселішча) 2/370

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

крэо́льскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да крэола, крэолаў, належыць ім. Крэольскае паселішча.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)