*аддз.vt завя́зваць; прывя́зваць, навя́зваць (an A – да чаго-н.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
паручы́цца, ‑ручуся, ‑ручышся, ‑ручыцца; зак.
Даць паруку за каго‑, што‑н. у чым‑н. [Начальнік:] — Толькі глядзі, каб не падвяла мяне. Ты ж чула, я паручыўся за цябе.Сабаленка.Навязваць жа людзям сваю волю, вымагаць ад іх, каб яны рабілі іменна так, а не іначай, мы не маем права, бо хто можа паручыцца за тое, што мы не памыляемся?Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
obtrude
[əbˈtru:d]
v.
1) навя́зваць
Don’t obtrude your opinions on others — Не навя́звай свае́ по́гляды і́ншым
2) напро́швацца, набіва́цца (на знаёмства); урыва́цца, уме́швацца
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
inflict[ɪnˈflɪkt]v.(on/upon)
1. нано́сіць (удар, рану і да т.п.)
2.навя́зваць (погляды); навя́звацца, набіва́цца;
I don’t wish to inflict myself on you. Я не хачу набівацца да вас.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
áufdrängen
1.
vtнавя́зваць (каму-н., што-н.)
2.
(sich) чапля́цца, навя́звацца, напро́швацца
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
áufzwängen
vt
1) (j-m) навя́зваць (каму-н.)
2) напіна́ць; наця́гваць
3) адчыня́ць з сі́лай
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
impose[ɪmˈpəʊz]v.(on/upon)
1. абклада́ць (падаткам, штрафам і да т.п.)
2.навя́зваць (рашэнне, думку і да т.п.)
3. падма́нваць, ашу́кваць; скарысто́ўваць (каго-н./што-н. у сваіх мэтах);
We have been imposed upon. Нас ашукалі.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
áufhalsen
vt (j-m) разм.навя́зваць (каму-н. што-н.); узва́льваць (на каго-н. што-н.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
◎ На́вязка ’нешта навязанае’: навязкі навязваць (Л. Калюга), ’загавораная шаптухай ніцяная перавязка на балючым месцы’ (дзярж., Нар. сл.), ст.-бел.навязка, навезка, навеска (1444 г.) ’барыш, прыбытак; штраф’ (Гарб.): за шестеро коней no рублю грошей платити з навезкою. Да вязаць, першапачаткова ’тое, што прывязвалася’, у тым ліку пры ўзважванні ці вымярэнні — ’адрэзаная частка, якая прымацоўвалася да цэлага, каб не згубілася; даважка’, пазней ’дадатак звыш пэўнай меры’, ’прыбытак’, ’штраф’; старабеларускі юрыдычны тэрмін Булыка (Лекс. запазыч., 84) лічыць запазычаннем са ст.-польск.nawiązka ’тс’, што ў святле прыведзеных вышэй меркаванняў патрабуе дадатковай аргументацыі.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ніза́ць ’нанізваць’ (Гарэц., Яруш.), ’нанізваць, сцябаць’ (Нас.), ’нанізваць, бадаць’ (Сл. ПЗБ), ’нанізваць, наколваць’ (ТС), сюды ж, відаць, і кобр.ныза́ты ’штурхаць’ (Жыв. сл.), укр.низа́ти ’нанізваць’, рус.низа́ть ’нанізваць; бадаць; біць, сцябаць’, польск.nizać ’нанізваць, навязваць’, н.-луж.nizaś ’тс’, славен.nizati ’тс’, серб.-харв.ни́зати ’тс’, макед.ниже ’тс’, балг.ни́жа ’тс’. Прасл.*nizati ’пратыкаць, працінаць’, суадноснае з *nьziti (параўн. рус.вонзить, пронзить і інш., а таксама нож, гл.), што ўзыходзіць да і.-е.*neg̑h‑ ’працінаць, калоць’, параўн. с.-ірл.ness ’рана’ (Фасмер, 3, 73; Шустар-Шэўц, 13, 1005; Бязлай, 2, 224).