Перадапошняя літара старога рускага алфавіта, якая была запазычана з грэчаскай мовы для перадачы гука «ф» у словах грэчаскага паходжання.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
чайнво́рд, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.
Род задачы-галаваломкі на адгадванне слоў, размешчаных у клетачках такім чынам, што апошняя літара папярэдняга слова з’яўляецца першай літарай наступнага і г.д.
|| прым.чайнво́рдны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
загла́вный загало́вачны; (о букве) вялі́кі;
загла́вная бу́ква вялі́кая лі́тара.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Пісьмя́, ‑мені ’граматнасць’ (Нас.), пісьмёны ’старажытныя пісьмовыя знакі, літары’ (ТСБМ), стараж.-рус.письмя ’пісьмовы знак, літара’ (1057 г.), ’пісьмовы тэкст, тое, што напісана’ (XII ст.), святая, священная писмена ’Святое письмо’ (1073 г.); ст.-польск.piśmię = польск.pismo, чэш., славац.písmeno ’літара’, ст.-слав.писмѧ ’літара’, ’пісьмёны’. Прасл.дыял.*pisьmę паходзіць з *pisьmo (Бязлай, 3, 41). Да пісьмо (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
юс, юса, м.
Спец. Назва дзвюх літар у стараславянскім алфавіце, якія абазначалі насавыя галосныя.
•••
Юс вялікі — літара Ѫ стараславянскага алфавіта, якая абазначала «о» насавое.
Юс малы — літара ѧ стараславянскага алфавіта, якая абазначала «е» насавое.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
глагалі́чны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да глаголіцы. Глагалічная літара.// Напісаны глаголіцай. Глагалічны рукапіс.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Лі́тар ’адна літара’ (КЭС, лаг.), лі́тара ’пісьмовы знак алфавіта’ (ТСБМ, Гарэц., Мал.), ст.-бел.литера, литэра ’тс’ (XVI ст.) запазычана са ст.-польск.litera ’тс’ < лац.littera ’знак пісьма’, litterae ’ліст, кнігі, літаратура, навукі’ (Слаўскі, 4, 298; Кюнэ, 72; Красней, Бел. лекс., 90; Булыка, Запазыч., 190).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
й,
1. Адзінаццатая літара беларускага алфавіта, якая называецца «і кароткае».
2. Зычны гук, звонкі, сярэднеязычны, фрыкатыўны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дыгра́ф, ‑а, м.
Спец. Двухзнакавая літара (дж, дз), якая ўжываецца для перадачы на пісьмо адпаведных гукаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Létter
f -, -n палігр.лі́тара
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)