◎ Кі́вам ’мігам’ (Нас.). Гл. ківаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Ківа́льнік ’маятнік у гадзінніку’ (Бяльк.). Гл. ківаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Ківу́ль ’хуткі аднаразовы рух’ (Нас.). Гл. ківель, ківаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Ківэ́йзар ’тэлевізар’ (Мат. Гом.). Да тэлевізар пад уплывам ківаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Ківу́нь — ііра падачу знака кіўком (Нар. лекс.). Гл. ківель, ківаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кіў-кіў ’ківаць’ (Нік. Напаў.). Рэдуплікацыя да аднаразовага кіў 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

zúwinken

vi (D) ківа́ць (каму-н.), падзыва́ць (каго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

◎ Ківа́йка ’частка самапралкі, якая перадае рух падножжа вялікаму колу’ (Влад.). Гл. ківаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

хіста́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.

1. каго-што. Ківаць з боку ў бок.

Вецер хістае яліны.

2. чым. Рабіць хістальныя рухі чым-н.

Х. слуп.

3. перан., што. Рабіць няўстойлівым, падрываць.

Гэта хістала яго аўтарытэт.

|| аднакр. хісну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́.

|| наз. хіста́нне, -я, н. (да 1 і 2 знач.).

|| прым. хіста́льны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Ківе́нька ’нагавор, плётка, зачэпка для сваркі’ (ТС). Да ківаць (гл.) у значэнні ’нагаворваць’ (< ’паказваць пальцамі’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)