«Крыніца. Славянскі свет»

т. 18, кн. 1, с. 412

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

про́шча, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Месца (узгорак, камень, возера, крыніца), надзеленае, паводле ўяўленняў вернікаў, надзвычайнымі надпрыроднымі сіламі і ўласцівасцямі.

Наведаць цудадзейную прошчу Сіняя Крыніца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

першакрыні́ца, -ы, мн. -ы, -ні́ц, ж.

Першая асноўная крыніца якіх-н. звестак.

Летапісы — дакументальныя першакрыніцы гісторыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

радыёзо́рка

‘крыніца радыёвыпраменьвання’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. радыёзо́рка радыёзо́ркі
Р. радыёзо́ркі радыёзо́рак
Д. радыёзо́рцы радыёзо́ркам
В. радыёзо́рку радыёзо́ркі
Т. радыёзо́ркай
радыёзо́ркаю		 радыёзо́ркамі
М. радыёзо́рцы радыёзо́рках

Крыніцы: nazounik2008, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

крини́ца обл. крыні́ца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ге́йзер, -а, мн. -ы, -аў, м.

Крыніца вулканічнага паходжання, якая перыядычна выкідвае фантаны гарачай вады.

|| прым. ге́йзерны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

минера́льный мінера́льны;

минера́льный исто́чник мінера́льная крыні́ца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прататы́п, -а, мн. -ы, -аў, м.

Першапачатковы ўзор, правобраз, пераважна сапраўдная асоба як крыніца для стварэння літаратурнага вобраза, героя.

П. дзеда Талаша.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

электрару́хаючы, -ая, -ае.

У выразе: электрарухаючая сіла — крыніца энергіі, якая выклікае і падтрымлівае электрычны ток у замкнутым ланцугу; велічыня, што характарызуе такую крыніцу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пача́так

‘месца, пункт; першы момант якога-н. дзеяння, працэсу, з'явы; аснова, крыніца, сутнасць чаго-н.’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пача́так пача́ткі
Р. пача́тку пача́ткаў
Д. пача́тку пача́ткам
В. пача́так пача́ткі
Т. пача́ткам пача́ткамі
М. пача́тку пача́тках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)