зы́чный зы́чны, гу́чны, прарэ́злівы;

зы́чный го́лос гу́чны го́лас.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сано́рны, ‑ая, ‑ае.

У выразе: санорныя зычныя гл. зычны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спіра́нт, ‑а, М ‑нце, м.

У фанетыцы — фрыкатыўны зычны гук.

[Ад лац. spirans, spirantis — які дзьме.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зво́нкі¹, -ая, -ае.

1. Гучны, гулкі.

З. голас.

Звонкае шкло.

Звонкая манета (металічныя грошы).

2. Тое, што і гулкі (у 2 знач.).

Звонкае паветра.

○

Звонкі зычны — які вымаўляецца з удзелам голасу.

|| наз. зво́нкасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

stímmlos

a безгало́сны, глухі́ (пра зычны)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

mute [mju:t] n.

1. dated нямы́

2. ling. нямы́ гало́сны або́ зы́чны гук

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

абша́рына, ‑ы, ж.

Разм. Тое, што і абшар. Кароткі зычны залп ускалыхнуў абшарыну. Нікановіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Konsonánt

m -en, -en грам. зы́чны (гук)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Mítlaut

m -(e)s, -e зы́чны (гук)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

сібіля́нт, ‑а, М ‑нце, м.

У фанетыцы — пярэднеязычны фрыкатыўны зычны гук (с, з, ш, ж).

[Ад лац. sibilans — свісцячы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)