Жылі́на ’трама, жэрдка’ (палес., Нар. сл., 223). Рус. гом. жилинка (націск?) ’тонкі прут’. Магчыма, утворана ад наз. жыла суфіксам ‑ін‑а са знач. адзінкавасці (гл. Сцяцко, Афікс. наз., 208–209). Жыла ў гэтым выпадку ў знач. ’галіны, жэрдкі’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

żyła

ж.

1. анат. вена;

2. жыла

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

зго́днасць, ‑і, ж.

Уласцівасць згоднага. Між .. [Ганнай і Васілём] жыла незвычайная лагода і добрая згоднасць. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жы́ліна, ‑ы, ж.

Разм. Тое, што і жыла (у 1, 2 і 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

залатано́сны góldhaltig;

залатано́сна́я жы́ла Góldader f -, -n;

залатано́сны́ пясо́к Góldsand m -(e)s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

аджы́ць, -жыву́, -жыве́ш, -жыве́; -жывём, -жывяце́, -жыву́ць; -жы́ў, -жыла́, -ло́; -жы́ты; зак.

1. Пражыць, скончыць жыць.

А. свой век.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Устарэць.

Аджылі розныя звычаі і забабоны.

3. Вярнуцца да жыцця, стаць зноў жывым, ажыць.

Прайшоў дождж, і аджыла ніва.

|| незак. аджыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Па́жылка ’звязка, якая злучае ніт з панажом у ткацкім станку’ (Мядзв.). Гл. жыла, жылка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

трылабі́т, ‑а, М ‑біце, м.

Выкапнёвая дыхаючая жабрамі членістаногая жывёліна, якая жыла ў палеазойскую эру.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Трохжы́льны ‘вынослівы’ (Сцяшк. Сл.). Да тры і жы́ла (гл.). Мабыць, з рус. разм. трёхжильный ‘тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

адме́та, ‑ы, ДМ ‑меце, ж.

Прыкмета, характэрная рыса. Спрадвечная адмета восені — цішыня — жыла тут. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)