skąpiec

м. скнара; жмінда; жыла; скупяндзя

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Жылі́на ’трама, жэрдка’ (палес., Нар. сл., 223). Рус. гом. жилинка (націск?) ’тонкі прут’. Магчыма, утворана ад наз. жыла суфіксам ‑ін‑а са знач. адзінкавасці (гл. Сцяцко, Афікс. наз., 208–209). Жыла ў гэтым выпадку ў знач. ’галіны, жэрдкі’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

żyła

ж.

1. анат. вена;

2. жыла

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

зго́днасць, ‑і, ж.

Уласцівасць згоднага. Між .. [Ганнай і Васілём] жыла незвычайная лагода і добрая згоднасць. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жы́ліна, ‑ы, ж.

Разм. Тое, што і жыла (у 1, 2 і 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

залатано́сны góldhaltig;

залатано́сная жы́ла Góldader f -, -n;

залатано́сны пясо́к Góldsand m -(e)s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

аджы́ць, -жыву́, -жыве́ш, -жыве́; -жывём, -жывяце́, -жыву́ць; -жы́ў, -жыла́, -ло́; -жы́ты; зак.

1. Пражыць, скончыць жыць.

А. свой век.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Устарэць.

Аджылі розныя звычаі і забабоны.

3. Вярнуцца да жыцця, стаць зноў жывым, ажыць.

Прайшоў дождж, і аджыла ніва.

|| незак. аджыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Па́жылка ’звязка, якая злучае ніт з панажом у ткацкім станку’ (Мядзв.). Гл. жыла, жылка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

трылабі́т, ‑а, М ‑біце, м.

Выкапнёвая дыхаючая жабрамі членістаногая жывёліна, якая жыла ў палеазойскую эру.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Трохжы́льны ‘вынослівы’ (Сцяшк. Сл.). Да тры і жы́ла (гл.). Мабыць, з рус. разм. трёхжильный ‘тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)