нематэрыя́льны, ‑ая, ‑ае.

Нярэчыўны; духоўны. Нематэрыяльная субстанцыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

па́стар, ‑а, м.

Пратэстанцкі свяшчэннік. Духоўны пастар.

[Ад ням. Pastor.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рукополага́ть несов., церк. пасвяча́ць (у духо́ўны сан);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рукоположи́ть сов., церк. пасвяці́ць (у духо́ўны сан).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сінклі́т, -а, М -лі́це, м.

1. Сход вышэйшых саноўнікаў у Старажытнай Грэцыі (гіст.).

2. Сход духоўных асоб, духавенства.

Сабраўся ўвесь духоўны с. з кансісторскімі чыноўнікамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ва́куум, -у, м.

1. Стан вельмі разрэджанага газу пры нізкім ціску (спец.).

2. перан. Поўная адсутнасць, востры недахоп чаго-н.

Духоўны в.

|| прым. ва́куумны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

spirituality [ˌspɪrɪtʃuˈæləti] n. духо́ўнасць, духо́ўны пача́так

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

сан, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Званне, звязанае з пачэсным становішчам, высокай пасадай (кніжн.).

Царскі с.

С. пасла.

2. Званне духоўнай асобы ў хрысціянскай рэлігіі.

Духоўны с.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ordination [ˌɔ:dɪˈneɪʃn] n. пасвячэ́нне ў духо́ўны сан

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ра́бін, ‑а, м.

Служыцель культу, духоўны кіраўнік веруючых у яўрэйскай рэлігійнай абшчыне.

[Ад стараж.-яўр. rabbi — настаўнік мой.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)