dopuścić

зак.

1. дапусціць;

dopuścić do nadużyć — дапусціць да злоўжыванняў;

2. дапусціць; дазволіць;

dopuścić kogo do głosu — даць каму дазвол гаварыць; даць права голасу;

dopuścić kogo do egzaminu — дапусціць каго да экзамена (да іспытаў)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

przypuścić

зак. дапусціць; зрабіць (выказаць) здагадку (меркаванне)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

заржа́віць, ‑ржаўлю, ‑ржавіш, ‑ржавіць; зак., што.

Дапусціць, каб што‑н. зрабілася ржавым. Заржавіць сякеру.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дапуска́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. дапускаць — дапусціць (у 4 знач.). Дапусканне дошак. Дапусканне рам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

воспрепя́тствовать сов., книжн. перашко́дзіць; (не допустить) не дапусці́ць, не дазво́ліць; (запретить) забарані́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

засакрэ́ціць, -э́чу, -э́ціш, -э́ціць; -э́чаны; зак.

1. каго-што. Зрабіць сакрэтным, недаступным для агульнага карыстання, азнаямлення і пад.

З. вынаходства.

2. каго (што). Дапусціць да сакрэтнай работы.

З. супрацоўніка.

|| незак. засакрэ́чваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дапушчэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле дзеясл. дапускаць — дапусціць (у 1, 2 і 3 знач.).

2. Меркаванне, гіпотэза.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

усачы́ць, усачу́, усо́чыш, усо́чыць; усо́чаны; зак., за кім-чым.

1. Сочачы за кім-, чым-н., паспець заўважыць што-н.

За падзеямі не ў.

2. Назіраючы, не дапусціць чаго-н. непажаданага, утрымаць ад непажаданых учынкаў.

У. за дзіцем.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прагнаі́ць, ‑наю, ‑ноіш, ‑ноіць; зак., што.

1. Прывесці ў стан гніення; дапусціць развіццё гнілі ў чым‑н.

2. Гнаіць некаторы час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адхілі́ць, -хілю́, -хі́ліш, -хі́ліць; -хі́лены; зак.

1. каго-што. Адвесці ўбок, адвярнуць.

А. галаву.

2. што. Адхінуць, адгарнуць.

А. коўдру.

3. перан., каго-што. Не прыняць, адвергнуць; не дапусціць.

А. кандыдатуру.

|| незак. адхіля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. адхіле́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)