ружакве́тныя, ‑ых.

Сямейства дрэў, кустоў і травяністых раслін, да якіх адносіцца ружа, маліна, яблыня, груша, сліва і інш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ду́ля ’груша дуля’, ’дуля’ (БРС, Нас., Касп., Шат., Сцяшк.). Рус. ду́ля ’груша’, укр. ду́ля ’груша’. З польск. dula, gdula, а гэта з лац. cydonea (< грэч.). Гл. Фасмер, 1, 552; Шанскі, 1, Д, Е, Ж, 207–208.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

земляны́ в разн. знач. земляно́й;

~ны́я рабо́ты — земляны́е рабо́ты;

~на́я плаці́на — земляна́я плоти́на;

○ з. за́яц — земляно́й за́яц;

з. арэ́х — земляно́й оре́х;

~на́я гру́ша — земляна́я гру́ша

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

Punchingball

['pɑn(t)ʃiŋ-]

m -s, -bälle спарт. гру́ша (баксёрская)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Ігру́ша, ігру́шына. і‑ пратэтычнае. Гл. груша.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гнілушка, ✂, ж.

  1. Тое, што і гніляк (у 1 знач.).

  2. Гнілая, ляжалая груша.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Bírnbaum

m -(e)s, -bäume (i)гру́ша (дрэва)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

зжаўце́лы, ‑ая, ‑ае.

Які зжаўцеў, стаў жоўтым. Груша на дварэ пад акном бадай што ўжо голая: апошняе зжаўцелае лісце яе ападае ціха і бесперастанку. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тапінамбур, ✂, м.

Шматгадовая травяністая расліна сямейства складанакветных з прыдатнымі для яды клубнямі; земляная груша.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Bírne

f -, -n

1) бат. гру́ша (плод)

2) эл. ля́мпачка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)