га́лачка

‘памянш.-ласк. да галка’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. га́лачка га́лачкі
Р. га́лачкі га́лачак
Д. га́лачцы га́лачкам
В. га́лачку га́лачак
Т. га́лачкай
га́лачкаю		 га́лачкамі
М. га́лачцы га́лачках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

га́лачка

‘памянш.-ласк. да галка’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. га́лачка га́лачкі
Р. га́лачкі га́лачак
Д. га́лачцы га́лачкам
В. га́лачку га́лачкі
Т. га́лачкай
га́лачкаю		 га́лачкамі
М. га́лачцы га́лачках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Га́ліца ’галка’. Гл. галка 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

jackdaw

[ˈdʒækdɔ]

n.

га́лка f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

daw

[dɔ]

n.

га́лка f. (пту́шка)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

dumpling

[ˈdʌmplɪŋ]

n.

клёцка, га́лка f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ка́ўка, ‑і, ДМ каўцы; Р мн. кавак; ж.

Абл. Галка (у 1 знач.). Кругом бурліць вада... Крычаць у небе каўкі. Вялюгін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

gomóła

ж. камяк; гала, галка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Dóhle

f -, -n заал. га́лка, ка́ўка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Rácke

f -, -n

1) га́лка

2) грак

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)