глаўкаве́рх, ‑а, м.

Вярхоўны галоўнакамандуючы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

галоўкаве́рх м. (вярхо́ўны галоўнакама́ндуючы) главкове́рх (верхо́вный главнокома́ндующий)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

High Court [ˌhaɪˈkɔ:t] n. Вярхо́ўны Суд

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

главкове́рх (верхо́вный главнокома́ндующий) галоўкаве́рх, -ха м. (вярхо́ўны галоўнакама́ндуючы).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

галоўнакама́ндуючы, -ага, мн. -ыя, -ых, м.

Асоба, якая ўзначальвае ўзброеныя сілы дзяржавы або асобныя віды ці частку ўзброеных сіл.

○

Вярхоўны Галоўнакамандуючы — начальнік усіх узброеных сіл дзяржавы ў час вайны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дэ́спат, -а, М -паце, мн. -ы, -аў, м.

1. Вярхоўны правіцель у рабаўладальніцкіх манархіях старажытнага Усходу, які карыстаўся неабмежаванай уладай.

2. перан. Самаўладны, жорсткі, бязлітасны чалавек.

Быць дэспатам у сям’і.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гаўля́йтар, ‑а, м.

У час Вялікай Айчыннай вайны — вярхоўны правіцель вобласці, акупіраванай нямецка-фашысцкімі захопнікамі.

[Ад ням. Gau — вобласць і Leiter — кіраўнік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

першасвяшчэ́ннік, ‑а, м.

Уст.

1. Вярхоўны жрэц у некаторых старажытных народаў.

2. Духоўная асоба вышэйшага сану.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Supreme Court [s(j)u:ˌpri:mˈkɔ:t] n. the Supreme Court Вярхо́ўны суд

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Supreme Soviet [s(j)u:ˌpri:mˈsəʊviət] n. the Supreme Soviet Вярхо́ўны Саве́т (орган улады)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)