pícheln

vi разм. выпіва́ць, п’я́нстваваць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

drink to

выпіва́ць за каго́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

wagon [ˈwægən] n.

1. вазо́к; фурго́н; фурма́нка, падво́да

2. BrE ваго́н-платфо́рма

3. AmE сервіро́вачны сто́лік на ко́лах

♦

be on the wagon infml кі́нуць выпіва́ць;

fall off the wagon infml зноў пача́ць выпіва́ць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

quaff [kwɒf] v. dated or lit.

1. піць вялі́кімі глытка́мі; піць за́лпам

2. выпіва́ць (бакал, чарку)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

tipple

[ˈtɪpəl]

1.

v.i.

выпіва́ць, п’я́нстваваць

2.

n.

алькаго́льнае пітво́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

куля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; незак., што.

Валіць набок; пераварочваць, перакульваць. Лодку падкідвала, куляла з боку на бок, ставіла старчма, залівала вадой, але яна зноў і зноў усплывала на паверхню. Дуброўскі.

•••

Куляць чарку — выпіваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

boozy

[ˈbu:zi]

adj., informal

1) п’я́ны

2) які́ лю́біць ча́ста выпіва́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Клыка́ць ’глытаць, выпіваць, есці’ (Нас., З нар. сл., Мат. Гом., ТС). Магчыма, кантамінацыя клюкаць 2 (гл.) і глытаць (гл.).

Клы́каць ’блытаць’ (Мат. Гом.). Гл. клычыць 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бутэ́лька, -і, ДМ -льцы, мн. -і, -лек, ж.

1. Шкляная пасудзіна для вадкасцей, звычайна цыліндрычнай формы з вузкім горлам.

Б. ліманаду.

2. Старая руская мера вадкасцей, роўная 0,6 л.

◊

Заглядаць у бутэльку (разм., іран.) — часта выпіваць, напівацца.

Лезці ў бутэльку (разм., неадабр.) — злавацца на каго-н., звычайна беспадстаўна.

|| памянш. бутэ́лечка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

|| прым. бутэ́лечны, -ая, -ае.

Бутэлечнае піва.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ча́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

1. Невялікая шкляначка, часта на ножцы, прызначаная для піцця спіртных напіткаў.

2. Спіртное; выпіўка (разм.).

Ён ніколі не адказваўся ад чаркі.

|| памянш. ча́рачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

|| прым. ча́рачны, -ая, -ае (да 1 знач.).

◊

Глядзець у чарку (разм., іран.) — любіць выпіць.

Заглядаць у чарку (разм., іран.) — выпіваць.

Пад чаркай (разм.) — п’янаваты.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)