Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Ветранік1 ’вятрак’ (жлоб., калінк., Мат. Гом.) — вузкарэгіянальнае ўтварэнне, якое ўзнікла ў выніку намінацыі ветраны млын; параўн. таксама ветраніца3. Аналагічна ў славен. мове vẹ̑trnik ’вятрак’, у н.-луж.wětšnik, в.-луж.wětrnik ’тс’.
Ветранік2, ве́трінік, ве́трыньнік ’легкадумны чалавек, ветрана’ (Бяльк.), рус.ве́треник ’ветрагон’, польск.wietrznik, макед.ветреник, балг.ветреник ’легкадумны чалавек’. Лексема ўзнікла ў выніку намінацыі ветраны чалавек або субстантывацыі прыметніка ветраны пры дапамозе суфікса Nomina agentis ‑нік.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ванту́з
(фр. ventouse, ад лац. ventosus = ветраны)
прыстасаванне для аўтаматычнага выпускання паветра з водаправодных труб.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
млын, мукамольня / ветраны: вятрак
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
*Махла́, мыхла́ ’ветраны чалавек’ (Юрч. 2). Да маха́ць (гл.). Аб суфіксе ‑ла гл. Сцяцко, Афікс. наз., 48–49.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
zúgig
1.
aве́траны, прадзіма́ны скразняка́мі
2.
adv на скразняку́
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
wietrzny
wietrzn|y
ветраны;
ospa ~a мед. ветраная воспа; вятранка
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
wíndig
1.
a
1) ве́траны
2) ве́траны, легкаду́мны
ein ~er Kopf — ве́траная галава́
2.adv
damít sieht es sehr ~ aus — гэ́та спра́ва даво́лі ненадзе́йная
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Матыга́ мот, круцель’ (гарад., Нар. лекс.). Рус.алан.моты́га ’ветраны, нясталы чалавек’. Да мот (< мата́ць). Аб суфіксе ‑ыга гл. Сцяцко, Афікс. наз., 182.