begrime

[bɪˈgraɪm]

v.t.

пэ́цкаць, бру́дзіць, чарні́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

walać

незак. пэцкаць; брудзіць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

brudzić

незак. брудзіць; пэцкаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

sully

[ˈsʌli]

v.t. -llied, -llying

пэ́цкаць, бру́дзіць; пля́міць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

паску́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; незак. (разм., груб.).

1. Пакідаць пасля сябе бруд, гадзіць.

Добрая птушка ў сваё гняздо не паскудзіць (прыказка).

2. што. Брудзіць, пэцкаць, псаваць.

П. сцены.

3. перан. Рабіць гадасці, шкодзіць.

|| зак. напаску́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць (да 1 і 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

квэ́цаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго-што, чым і без дап.

Разм.

1. Мазаць, размазваць. Квэцаць сцяну. Квэцаць квачом. // Пэцкаць, брудзіць. Квэцаць адзежу.

2. перан. Дрэнна, безгустоўна маляваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

па́костить несов., прост., в разн. знач. паску́дзіць; (пачкать) га́дзіць, бру́дзіць, пэ́цкаць; (портить) псава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Кара́віць ’брудзіць’. (Яўс.), да каравы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

грязни́ть несов.

1. бру́дзіць; (пачкать) пэ́цкаць;

2. (мусорить) смяці́ць;

3. перен. бэ́сціць, нясла́віць, зневажа́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Кве́цаць ’мазаць, брудзіць, пэцкаць’ (Пал., Ян., Шатал., Нар. словатв.). Гл. квэцаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)