laureate

[ˈlɔriət]

1.

n.

ляўрэа́т -а m.

2.

adj.

1) адзна́чаны

2) ляўро́вы (пра вяно́к)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

озна́ченный

1. азна́чаны;

2. (обозначенный) абазна́чаны;

3. (вышеуказанный, упомянутый) канц. адзна́чаны; (названный) назва́ны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

punktíert

a

1) адзна́чаны пункці́рам

~e Líni¦e — пункці́р

2) з кра́пінкамі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

тэматы́зм, ‑у, м.

Спец. Супастаўленне тэм, якое прымяняецца ў пабудове музычнага твора і пры яго аналізе. У творчасці Я. Цікоцкага лірычны тэматызм амаль заўсёды шырокі, спакойны, адзначаны жыццёвай актыўнасцю, светлым характарам. Дубкова.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ната́тка ’заметка’ (ТСБМ), ’запісанае на памяць’ (Бяльк.). З польск. notatka ад лац. notātus ’адзначаны’, notāre ’рабіць заметкі’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

астэрыяне́ла

(н.-лац. asterionella)

каланіяльная дыятомавая водарасць сям. фрагілярыевых, якая трапляецца пераважна ў планктоне мораў, некаторыя віды адзначаны ў планктоне азёр, рэк.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Са́пко ’топка’ (ТС). Да сапці (гл.), параўн. польск. sapy; sapowisko ’балота’. Магчыма, семантычнае запазычанне з польск., таму што дэрываты ад сапці ў беларускай мове са значэннем ’балоцісты’ як быццам бы не адзначаны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Суно́жаць ’сенажаць’ (мазыр., ГЧ). Ад больш ранняга сено́жаць (гл. сенажаць) з прыпадабненнем галосных. Параўн. таксама сенажа́ць ’тс’, санажа́тка ’тс’ (ашм., лаг., Стан.), што адзначаны ў дакументах XIII–XV стст. (Станкевіч, Язык, 986).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Калыба́ ’зыб на рацэ’ (гом., Яшк.). Дастаткова блізкія формы адзначаны ў рус. мове: раз. колыбка ’гайданка (на моры, возеры, рацэ)’ і асабліва адзначае Джэмсам colliboke ’хвалі’. Хутчэй за ўсе незалежныя ўтварэнні, вытворныя ад kolybati (аб якім гл. пад калываць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лаўрэа́т

(лац. laureatus = увенчаны лаўрамі)

1) пераможца якіх-н. спаборніцтваў, адзначаны лаўровым вянком у старажытных грэкаў і рымлян;

2) званне, якое прысуджаецца за выдатныя заслугі ў галіне навукі, тэхнікі, мастацтва;

3) пераможца мастацкага конкурсу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)