по́ўны

1. в разн. знач. по́лный; (сил, радости и т.п. — ещё) испо́лненный; (целиком поглощённый каким-л. чувством — ещё) преиспо́лненный;

~нае вядро́ — по́лное ведро́;

~ная перамо́га — по́лная побе́да;

п. збор тво́раў — по́лное собра́ние сочине́ний;

яму́ няма́ ~ных трыццаці́ год — ему́ нет по́лных тридцати́ лет;

п. эне́ргіі — испо́лненный эне́ргии;

2. (отличающийся полнотой) по́лный, ту́чный;

○ ~ныя прыме́тнікі — по́лные прилага́тельные;

п. ход! — по́лный ход!;

◊ на п. рот, на ~ную губу́ (е́сці, упі́сваць, уміна́ць) — за о́бе щеки́ (есть, упи́сывать);

у ~най ме́ры — в по́лной ме́ре;

на ~ную сі́лу — в по́лную си́лу;

~наю ме́раю — по́лной ме́рой;

у ~ным сэ́нсе сло́ва — в по́лном смы́сле сло́ва;

у ~ным пара́дзе — в по́лном пара́де;

на ~ным сур’ёзе — на по́лном серьёзе;

у ~ным ро́зуме — в по́лном рассу́дке (уме́);

не ў ~ным ро́зуме — не в по́лном рассу́дке (уме́);

~ная ча́ша — по́лная ча́ша;

на ~ным хаду́ — на по́лном ходу́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Абе́тка ’абяцанне’ (Нас.), рус. обет, ст.-рус. і ст.-слав. обѣтъ, укр. обіт, чэш. oběť, славац. obeť < *ob‑větъ. Царкоўнаславянскае паходжанне гэтага слова выклікае сумненні і перш за ўсё ў сувязі са словаўтваральным тыпам лексемы абет‑ка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Абыто́к ’востраў’ (Др.-Падб.) < аб‑цячы, параўн. востраў і струя, струмень. Маецца на ўвазе рачны востраў. Беларускае слова дакладна супадае з рэканструкцыяй Трубачова на аснове анамастычных даных, гл. Трубачоў, Дополн., 3, 101; параўн. Мартынаў, SlW, 61–62.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

*Арэ́ннік, оре́нник ’аер’ (Бейл.). Магчыма, фанетычна-словаўтваральны варыянт слова аер, ернік (Выгонная, Тэз. малад. вуч., 27), арэй, ірны корань (Кіс.), напр., з аернік у выніку метатэзы. Гл. аер. Параўн. літ. дыял. arìlas, arìlis ’аер’ пры літар. ãjeras.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ба́ўкаць ’званіць’ (Др.-Падб., Гарэц., Бяльк., гл. і Касп.), ’гаварыць, распускаць нядобрыя чуткі’ (Бяльк.). Параўн. рус. дыял. (ярасл., пск.) ба́вкать лаяць; званіць; нагаворваць на каго-н.’ Укр. бе́вкати, бо́вкати і г. д. Гукапераймальнае слова. Параўн. Рудніцкі, 156.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Бічо́ўка ’вяроўка’ (Бяльк.), ’частка цэпа, якой б’юць па снапах’ (Касп.), бічэ́йка ’тонкая вяровачка’ (Бяльк., Нас.). Рус. бече́вка, бечева́, бичева́, бичёвка і г. д., укр. бечівка. Няяснае слова. Агляд версій гл. Фасмер, 1, 162; Шанскі, 1, Б, 112.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вахра́ жмут шэрсці’ (Нас.); ’кутасы ў хустцы’ (Бяльк.). Як думае Брукнер (гл. Фасмер, 1, 356), гэта — метатэза з во́рса ’ворс’. Супраць гэтага Фасмер (там жа). Няясна. Ці нельга думаць пра скарачэнне слова тыпу рус. дыял. вахрома́ ’бахрама’?

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ві́льня ’жанчына, якая бессаромна падладжваецца да каго-небудзь, каб пажывіцца, мець выйгрыш; хітруе’ (Янк. III). Утворана пры дапамозе суф. Nomen actionis ‑ня ад віля́ць (гл.). З-за значэння неадабральнасці лексемы віляць слова вільня таксама атрымала адценне зневажальнасці.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Га́нка ’загана, недахоп; строгая вымова’ (Нас.). Гэта слова, паводле яго семантыкі, наўрад ці можа з’яўляцца памяншальнай формай ад га́на (параўн. ган, гл.). Хутчэй трэба меркаваць, што яно — аддзеяслоўны назоўнік, утвораны суфіксам ‑к(а). Параўн. дзеяслоў ганіць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Гарнізо́н ’гарнізон’ (БРС). Рус. гарнизо́н, укр. гарнізо́н. Паводле Фасмера (1, 394), з ням. Garnison (< франц.) або франц. garnison. Шанскі (1, Г, 32) першакрыніцай лічыць франц. мову. У бел. і ўкр. мовах слова, відаць, з’явілася праз рус. пасрэдніцтва.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)