вы́слізнуць

1. (вываліцца) entgléiten* vi (s); entschlüpfen vi (s) (у каго-н D);

2. (непрыкметна выйсці) hináusschlüpfen vi (s) (у напрамку ад таго, хто гаворыць); heráusschlüpfen vi (s) (у напрамку да таго, хто гаворыць)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

галашта́ннік, ‑а, м.

Разм. неадабр. Пра таго, хто ходзіць без штаноў, напаўраздзеты (звычайна аб дзецях).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

алатро́пія, ‑і, ж.

Спец. Здольнасць аднаго і таго ж хімічнага элемента ўтвараць розныя простыя рэчывы.

[Грэч. allos — іншы і trópos — паварот, напрамак.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ко́лернасць, ‑і, ж.

Наяўнасць таго ці іншага колеру ў чым‑н. Колернасць шкла. Колернасць піва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пату́ль, прысл.

Разм. Да таго часу. Пакуль у гумне цэп, патуль на стале хлеб. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пярэ́хрыст, ‑а, М ‑сце, м.

Уст. Пра таго, хто перайшоў у хрысціянства з другой рэлігіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

смуглатва́ры, ‑ая, ‑ае.

Са смуглым тварам. І без таго смуглатварая Аляксандра Ніканаўна аж пачарнела. Кірэйчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэцыды́ў

(фр. récidive, ад лац. recidivus = які вяртаецца)

1) паўторнае праяўленне якой-н. з’явы пасля таго, як яна здавалася, знікла;

2) новае абвастрэнне хваробы пасля таго, калі чалавек быццам бы паправіўся;

3) паўторна зробленае злачынства асобай, якая была пакарана.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

паве́сціся, -вяду́ся, -вядзе́шся, -вядзе́цца; -вядзёмся, -ведзяце́ся, -вяду́цца; павёўся, -вяла́ся, -ло́ся; павядзіся; зак.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Увайсці ў звычай, стаць прывычным.

Так павялося тут здаўна (безас.).

2. з кім. Пачаць вадзіцца з кім-н. (разм.).

З кім павядзешся, ад таго і набярэшся (прыказка).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

дына́стыя, -і, мн. -і, -тый, ж.

1. Шэраг манархаў з аднаго і таго ж роду, якія паслядоўна змяняюць адзін аднаго.

Д.

Бурбонаў у Францыі.

2. перан. Шэраг пакаленняў, якія перадаюць з роду ў род прафесійнае майстэрства, традыцыі.

Д. сталявараў.

|| прым. дынасты́чны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)