пааку́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

1. Акучыць усё, многае. Паакучваць бульбу.

2. і без дап. Акучваць некаторы час. Паакучваць да паўдня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пунктуа́льны, ‑ая, ‑ае.

Вельмі акуратны, дакладны. Бабека быў чалавек пунктуальны. Роўна без дваццаці восем вечара зноў пачуўся .. голас: — Устаць! Суд ідзе! Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разгільдзя́йства, ‑а, н.

Разм. Нядбайнасць, безадказнасць у працы, справах. [Мікульскі:] — Без аганьку працуеце ... Я мушу сцвярджаць, што ў Вас развялося шмат разгільдзяйства... Марціновіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сплані́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., што і без дап.

Планіруючы, зрабіць пасадку. Нарэшце паветраныя падарожнікі асцярожна спланіравалі і апусціліся на зямлю. Гамолка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

то́га, ‑і, ДМ тозе, ж.

Гіст. У старажытных рымлян — верхняе мужчынскае адзенне, доўгі плашч без рукавоў.

•••

Убірацца ў тогу гл. убірацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ту́ркаўка, ‑і, ДМ ‑каўцы; Р мн. ‑кавак; ж.

Птушка атрада галубоў з бурым апярэннем без металічнага бляску. Чуваць буркатанне туркавак. «Беларусь».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

умакрэ́ць, ‑эю, ‑эеш, ‑эе; зак.

Разм. Стаць мокрым ад поту; спацець. Валынец, відаць, добра ўмакрэў, несучы, бо без шапкі, лысінай свеціць. Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

унічыю́, прысл.

Без выйгрышу і пройгрышу. Шахматная партыя скончылася ўнічыю. □ Гаспадары свае вароты адстаялі. Быў скончан першы тайм унічыю. Нуль-нуль. Корбан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фатаграфі́зм, ‑у, м.

Вельмі дакладная, літаральная перадача каго‑, чаго‑н. у мастацкай творчасці з празмернай дэталізацыяй без абагульнення. Элементы фатаграфізму ў графіцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шапіро́граф, ‑а, м.

Прыстасаванне для друкаванага размнажэння тэксту без прымянення друкарскага набору. У гімназіі выдаваўся на шапірографе рукапісны вучнёўскі часопіс. У. Калеснік.

[Ад уласн. імя і грэч. graphō — пішу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)