спруцяне́лы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Скарчанелы, застылы. [Чырвонаармеец і дзяўчынка] прайшлі паўз таго немца, і яна бачыла яго, доўгага, спруцянелага. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чырвонагало́вік, ‑а, м.

Тое, што і падасінавік. Чырвонагаловікі і бабкі хаваюцца ў высокай траве на палянах. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адклада́ць

1. (убок) beiséite légen; wéglegen vt;

2. разм (назапасіць) (áuf)spáren vt; zurücklegen vt;

адклада́ць на чо́рны дзень für den Nótfall zurücklegen;

3. (адтэрмінаваць) áufschieben* vt, verschíeben* vt, verlégen vt;

адклада́ць пасяджэ́нне die Sítzung verlégen [verschíeben*];

4. (адмераць) ábmessen* vt, ábgreifen* vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

kocioł

м. кацёл;

kocioł parowy — паравы кацёл;

przyganiał kocioł garnkowi, a sam smoli — насмяяўся кацёл з гаршка, але і сам чорны; пасмяяўся лысы з пляшывага

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

зата́нна, прысл.

Разм. За невысокую цану; дзешава, танна. Кастусь прадаў свайго каня перад самым вечарам, вельмі затанна. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́шчарыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., што.

Прыадкрыўшы рот, паказаць, выскаліць зубы. [Сука] вышчарыла зубы і забурчала, пачуўшы чалавека. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

га́матны, ‑ая, ‑ае.

Абл. Залішне прасторны, вялікі; грубы (часцей пра вопратку). Жанчыніна вопратка была цяжкая і гаматная. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бесканцо́вы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і бясконцы. Несціханы гул на высокай ноце бесперастанку імкнуўся ў бесканцовую прастору. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

баланда́, ‑ы́, ДМ ‑дзе, ж.

Разм. Посная рэдкая поліўка. Прыносілі [палонным] тую нязменную страву, што завецца «баланда». Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выгна́нец, ‑нца, м.

Разм. Тое, што і выгнаннік. Абозы і натоўпы выгнанцаў плылі з захаду на ўсход. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)