notch [nɒtʃ] n.

1. ступе́нь; узро́вень

2. зару́бка, зару́біна, засе́чка (звыч. у форме англійскай літары V);

make/cut a notch on a stick рабі́ць засе́чку на па́лцы

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

кві́нта, ‑ы, ДМ ‑нце, ж.

1. У музыцы — пятая ступень дыятанічнага гукарада. // Інтэрвал, які ахоплівае 5 ступеней.

2. Самая высокая па тону струна скрыпкі і некаторых іншых музычных інструментаў.

•••

Павесіць нос на квінту гл. павесіць.

[Ад лац. quinta — пятая.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Навы́шній ’усявышні’ (Юрч. Сін.). Вышэйшая ступень ад прыметніка вышній, утвораная пры дапамозе архаічнай прыстаўкі на- (гл.), сінанімічнай да най-, параўн. набольшый ’найбольшы’ і пад.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

градуі́раваць

(ням. graduieren, ад лац. gradus = ступень)

наносіць дзяленні на які-н. вымяральны прыбор.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

дэбі́льнасць

(ад дэбільны)

псіхічная недаразвітасць, адносна лёгкая ступень разумовай адсталасці (алігафрэніі); параўн. ідыятыя, імбецыльнасць.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

імбецы́льнасць

(ад імбецыльны)

псіхічная недаразвітасць, сярэдняя ступень разумовай адсталасці (алігафрэніі) паміж ідыятыяй і дэбільнасцю

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

экста́з

(гр. ekstasis = захапленне, раз’юшанасць)

найвышэйшая ступень захаплення, пры якой чалавек даходзіць да самазабыцця.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

навуко́вы

1. нау́чный;

н. супрацо́ўнік — нау́чный сотру́дник;

~вая тэо́рыя — нау́чная тео́рия;

2. (связанный с организацией научной деятельности) учёный; нау́чный;

~вае тавары́ства — нау́чное о́бщество;

~вая ступе́нь — учёная сте́пень

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

энтузія́зм

(гр. enthusiasmos)

высокая ступень натхнення, душэўны ўздым (напр. працоўны э.).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

вяршы́ня, ‑і, ж.

1. Самы высокі пункт, верхняя частка чаго‑н. Узысці на вяршыню гары. Вяршыні дубоў. □ Празрыста зялёнымі рабіліся вяршыні бяроз у блізкім парку. Лынькоў.

2. перан. Вышэйшая ступень чаго‑н. Вяршыня творчасці пісьменніка. Вяршыня славы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)