ба́ця, ‑і, м.

Разм.

1. Бацька. — Ведаю, баця, вайсковую службу, — усміхаючыся, адказаў Іван, — варон страляць не буду. Колас.

2. Фам. Бацюшка, поп. У папа ды быў сабака, Поп яго любіў. Ён не краў у баці сала, — Поп яго не біў. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абсядла́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Разм. Тое, што і асядлаць (у 1, 2 знач.). [Пан:] — Ты там скажы, няхай кабыліц абсядлаюць, ды так, неўзабаве, мы і скокнем туды. Скрыган. Хурс рвануўся бегчы, сабака адарваўся... і абсядлаў яго ззаду. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

watchdog

[ˈwɑ:tʃdɔg]

1.

n.

1) вартавы́ саба́ка

2) назіра́льнік -а m.

2.

adj.

назіра́льны, нагля́дны

watchdog committee — нагля́дная камі́сія

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

dog [dɒg] n. саба́ка

♦

a lazy dog гульта́й, лайда́к, абібо́к;

a lucky dog шчаслі́вец;

a sly dog хітру́н;

a dog in the manger саба́ка на се́не;

a dog’s life infml саба́чае жыццё;

go to the dogs infml разары́цца;

take a hair of the dog пахмяля́цца;

let sleeping dogs lie! ≅ не будзі́ лі́ха, паку́ль ці́ха!;

there’s life in the old dog yet ≅ ёсць яшчэ́ по́рах у парахаўні́цах

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

кобе́ль прям., перен. саба́ка, -кі м.; (о самце волка, лисицы и т. п.) воўк, род. во́ўка и ваўка́ м.; ліс, род. лі́са м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

ко́мнатный

1. пакаёвы;

2. (живущий, происходящий в комнатах) ха́тні; пакаёвы;

ко́мнатные цветы́ вазо́ны (ха́тнія кве́ткі);

ко́мнатная соба́ка пакаёвы саба́ка;

ко́мнатная температу́ра ха́тняя тэмперату́ра;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

majtać

majta|ć

незак. разм. матляць;

pies majtać ogonem — сабака матляе хвастом

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

wściekły

1. люты, разлютаваны, раз’юшаны, злосны;

2. шалёны;

wściekły pies — шалёны сабака

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

злы, -а́я, -о́е.

1. Які тоіць у сабе зло.

З. намер.

Злая доля (няшчасная).

2. Поўны злосці, варожасці.

З. чалавек.

Злыя вочы.

3. на каго-што. Сярдзіты, поўны злосці на каго-, што-н.

Ён з. на ўсіх.

4. Куслівы, злосны (пра жывёл).

З. сабака.

5. перан. Ужыв. для абазначэння вышэйшай ступені якой-н. якасці, дзеяння, стану і пад., выражанага назоўнікам (разм.).

З. мароз.

Злыя вятры.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

ашчаці́ніцца, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -ніцца; зак.

1. Наставіць шчацінне, хіб ад злосці, страху, рыхтуючыся да абароны або нападзення.

Сабака ашчацініўся на незнаёмага.

2. Стаць старчма нібы шчацінне (пра валасы, вусы і пад.).

3. Выставіць якія-н. вострыя прадметы (штыкі, пікі, калы і пад.).

4. перан. Зазлаваць у адказ на якія-н. словы, учынкі (разм.).

А. на каго-н.

|| незак. ашчаці́ньвацца, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)