цітрава́льшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Асоба, якая займаецца цітраваннем.

|| ж. цітрава́льшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

персана́ж, -а, мн. -ы, -аў, м.

Дзеючая асоба ў мастацкім творы.

Эпізадычны п.

Персанажы Кандрата Крапівы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

свяшчэннаслужы́цель, -я, мн. -і, -яў, м.

Асоба, якая адпраўляе набажэнства і трэбы.

|| прым. свяшчэннаслужы́цельскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

даручэ́нец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.

Службовая асоба, што знаходзіцца пры кіраўніку і выконвае службовыя даручэнні.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ло́цман¹, -а, мн. -ы, -аў, м.

Асоба, якая праводзіць судны па фарватары.

|| прым. ло́цманскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

маркё́р

‘асоба, якая вядзе падлік пры гульні ў більярд’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. маркё́р маркё́ры
Р. маркё́ра маркё́раў
Д. маркё́ру маркё́рам
В. маркё́ра маркё́раў
Т. маркё́рам маркё́рамі
М. маркё́ру маркё́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ру́хальнік

‘асоба - той, хто рухае што-небудзь або спрыяе руханню чаго-небудзь’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ру́хальнік ру́хальнікі
Р. ру́хальніка ру́хальнікаў
Д. ру́хальніку ру́хальнікам
В. ру́хальніка ру́хальнікаў
Т. ру́хальнікам ру́хальнікамі
М. ру́хальніку ру́хальніках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

фуражыр,

службовая асоба, адказная за фураж і харчаванне.

т. 16, с. 503

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

пра́паршчык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Воінскае званне асобы, якая добраахвотна праходзіць службу звыш устаноўленага тэрміну, а таксама асоба, што носіць гэта званне.

2. У царскай арміі: самы малодшы афіцэрскі чын, а таксама асоба ў гэтым чыне.

|| прым. пра́паршчыцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

assignee [ˌæsaɪˈni:] n. праваперае́мнік; упаў нава́жаны, прызна́чаная асо́ба

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)