icteric

[ɪkˈterɪk]

1.

n.

1) сро́дак ад жаўту́хі

2) чалаве́к хво́ры на жаўту́ху

2.

adj.

1) жаўту́шны

2) ужыва́ны для лячэ́ньня жаўту́хі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

chronic [ˈkrɒnɪk] adj.

1. храні́чны; зацяжны́; застарэ́лы;

a chronic disease храні́чнае захво́рванне;

a chronic invalid хво́ры-хро́нік;

chronic rheumatism храні́чны рэўматы́зм

2. пастая́нны

3. infml ве́льмі дрэ́нны; невыно́сны;

chronic poverty безнадзе́йная гале́ча, беспрасве́цце

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

mental

I [ˈmentəl]

adj.

1) разумо́вы

2) псыхі́чны

a mental disease — псыхі́чная хваро́ба

3) псыхі́чна хво́ры

а) a mental patient — псыхічна хво́ры пацые́нт

б) a mental institution — псыхіятры́чная клі́ніка

в) a mental specialist — псыхія́тар -ра m.

4) у галаве́, у ду́мках

mental arithmetic — лічэ́ньне ў галаве́

II [ˈmentəl]

adj.

падбаро́дачны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

ходя́чий в разн. знач. хадзя́чы;

ходя́чий больно́й хадзя́чы хво́ры;

ходя́чее выраже́ние хадзя́чы вы́раз;

ходя́чая и́стина хадзя́чая і́сціна;

ходя́чее мне́ние хадзя́чая ду́мка;

ходя́чая моне́та хадзя́чая мане́та.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

ско́ры, -ая, -ае.

1. Які адбываецца з вялікай скорасцю, у кароткі прамежак часу; які мае вялікую скорасць.

С. ход.

С. цягнік.

Скоры (наз.) прыбывае да першай платформы.

Скора (прысл.) ідзе.

2. перан. Здольны хутка працаваць, дзейнічаць; схільны спяшацца (разм.).

С. ў рабоце.

Да стала — с., а на сенажаць — хворы (прыказка).

3. Які адбываецца ў кароткі час, тэрмін.

С. ад’езд.

4. Які павінен адбыцца хутка.

Да скорага спаткання!

◊

На скорую руку (зрабіць што-н.; разм.) — хутка і неакуратна.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

deathly

[ˈdeӨli]

1.

adj.

сьмяро́тны, сьмяртэ́льны

a deathly pallor — сьмяро́тная бле́днасьць

2.

adv.

1) сьмяро́тна, сьмяртэ́льна

2) мо́цна

deathly ill — мо́цна, сьмяро́тна хво́ры

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

infirm

[ɪnˈfɜ:rm]

1.

adj.

1) няду́жы, слабы́, хво́ры

2) слабаво́льны, слабахара́ктарны, нерашу́чы

3) нямо́цны, хі́сткі, няўсто́йлівы

2.

v.t.

скасо́ўваць (зако́н, прывіле́й), рабі́ць неправамо́цным

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

krank

a хво́ры (an D – чым-н.)

sich ~ stéllen — прыкі́нуцца хво́рым

sich ~ láchen — смяя́цца да пасіне́ння

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

камо́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Тое, што і камора (у 1, 2 знач.). [Бацька] устаў, пайшоў у каморку .. і вярнуўся назад з поўнай місай марынаваных грыбоў і кавалкам сала. Бажко. [Рэдактар] пайшоў дамоў, у сваю цесную каморку, запаліў агарак свечкі і стаў пераглядаць сваю газету. Колас. Хворы кухар стагнаў на ложку ў сваёй каморцы. Гарэцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ляжа́чы, ‑ая, ‑ае.

1. Такі, які ляжыць, знаходзіцца ў гарызантальным становішчы. Пад ляжачы камень вада не цячэ. Прыказка. / у знач. наз. ляжа́чы, ‑ага, м. — Эх вы, салдаты, салдаты! На ляжачага напалі, гуртом набеглі ды яшчэ рукі звязваеце, — з насмешкай прамовіў Сяргей. Колас.

2. Такі, які знаходзіцца ў пасцелі, не можа ўстаць, хадзіць (пра хворага). Ляжачы хворы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)