матэ́рыя, -і, ж.

1. Аб’ектыўная рэальнасць, якая існуе па-за чалавечай свядомасцю і незалежна ад яе.

Формы існавання матэрыі.

2. Рэчыва, з якога складаюцца фізічныя целы прыроды.

Будова матэрыі.

3. Тканіна, матэрыял (у 4 знач.; разм.).

4. перан. Прадмет размовы, тэма.

Гутарыць аб высокай матэрыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

піло́ўка ж

1. (дзеянне) Sägen n -s;

2. (матэрыял) разм Sägeholz n -es, Schníttholz n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Сяўкі́ ’насенны матэрыял, малой колькасцю якога можна шмат засеяць’ (ашм., Стан.). Да сеяць, параўн. сеўкі, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

саламі́т, ‑у, М ‑міце, м.

Цеплаізаляцыйны матэрыял у выглядзе шчытоў з спрасаванай і прашытай дротам саломы, які выкарыстоўваецца для перагародак, уцяплення перакрыццяў, сцен і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Руберо́йд ’матэрыял для пакрыцця даху або для ізаляцыі’ (ТСБМ). З лац. ruber ’чырвоны’ і грэч. έιδος ’выгляд’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

flooring

[ˈflɔrɪŋ]

n.

1) падло́га f.

2) матэрыя́л на падло́гі (парке́т, ліно́леўм)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

ва́та, ‑ы, ДМ ваце, ж.

Пушысты, валакністы матэрыял, звычайна з бавоўны, прызначаны для медыцынскіх, бытавых і тэхнічных мэт. Ваваўняная вата. Шарсцяная вата. Паліто на ваце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

алеба́стр, ‑у, м.

1. Празрысты дробназярністы гіпсавы камень, які ўжываецца для арнаментных вырабаў.

2. Абпалены і размолаты белы гіпс, які выкарыстоўваецца ў будаўніцтве як вяжучы матэрыял.

[Грэч. alábastros, ад назвы горада ў Егіпце.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дама́заць, ‑мажу, ‑мажаш, ‑мажа; зак., што.

1. Дакончыць мазанне чаго‑н.; абмазаць, намазаць да якога‑н. месца.

2. Расходаваць на мазанне ўвесь матэрыял. Дамазаць усю гліну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

металакера́міка, ‑і, ДМ ‑міцы, ж.

Матэрыял або вырабы, атрыманыя з металічнага парашку шляхам прасавання пад ціскам і спякання пры высокай тэмпературы; атрыманне вырабаў такім шляхам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)