ма́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.
1. Знак аплаты паштовых і некаторых іншых збораў звычайна ў выглядзе чатырохвугольнай паперкі з абазначэннем цаны і якім-н. малюнкам.
Калекцыя марак.
2. Гандлёвы знак, кляймо на вырабах і таварах.
Фабрычная м.
3. Гатунак, тып вырабу, тавару.
М. машыны.
М. віна.
4. Грашовая адзінка ў Германіі і Фінляндыі да 2002 года.
◊
Трымаць (вытрымліваць) марку — падтрымліваць сваю рэпутацыю.
|| памянш. ма́рачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж. (да 1 знач.).
|| прым. ма́рачны, -ая, -ае (да 1—3 знач.).
Марачнае віно.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
лі́чба, -ы, мн. -ы, -аў, ж.
1. Знак для абазначэння ліку.
Арабскія лічбы (1, 2, 3 і г.д.). Рымскія лічбы (I, II, III і г.д.).
2. Паказчык чаго-н., выражаны ў лічбах; сума, падлік.
|| прым. лі́чбавы, -ая, -ае.
Л. код.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
пу́рпур, -у, м.
1. Цёмна- або яркачырвоны колер (першапачаткова каштоўнае фарбавальнае рэчыва).
2. Дарагое адзенне з чырвонай тканіны як знак раскошы і велічы (уст.).
3. перан. Чырвань, палымяны колер.
П. зары. П. сцягоў.
|| прым. пурпу́рны, -ая, -ае і пурпуро́вы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
сліма́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.
1. Смоўж, які мае ракавіну і вельмі марудна рухаецца.
2. перан. Пра бязвольнага, бесхарактарнага чалавека (разм., зневаж.).
3. Спецыяльны знак @ які выкарыстоўваецца пры запісе адраса электроннай пошты.
|| прым. слімако́вы, -ая, -ае (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
узнагаро́да, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, -ро́д, ж.
1. Плата, дар за якія-н. заслугі і пад.
Грашовая ў.
2. Ганаровы знак, ордэн, медаль і пад., якімі адзначаюцца чые-н. заслугі.
Высокая ўрадавая ў.
|| прым. узнагаро́дны, -ая, -ае.
У. ліст.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
эпале́т, -а, М -е́це, часцей мн. -ы, -аў, м.
1. Наплечны знак адрознення воінскага звання на ваеннай форме (уст.).
2. Парадны пагон афіцэраў, генералаў і адміралаў, упрыгожаны махрамі, пазументамі (у некаторых арміях).
3. Элемент дэкору адзення.
|| прым. эпале́тны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
Но́та ’нота, гук’ (Яруш., ТСБМ), ’голас’ (Сл. ПЗБ), ст.-бел. нота ’нота, гук’ (1580). Даўняе запазычанне праз ст.-польск. nota (XVI ст.) з лац. nōta ’знак’ (Булыка, Лекс. запазыч., 166) або непасрэдна з с.-лац. nota ’нотны знак’, параўн. натаваць ’памячаць, адзначаць’, нататка ’заметка’ і пад. (ад лац. notare ’адзначаць, запісваць’).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
цыркумфле́кс м лінгв (надлітарны знак працягласці галоснага гука) Zirkumfléx m -es, -e
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Paragráfenzeichen, Paragráphenzeichen
n -s, - пара́граф (друкарскі знак)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Tílde
f -, -n палігр. ты́льда (знак паўтору)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)