mies
1.
a разм. агі́дны, дрэ́нны, по́длы
2.
adv
das sieht ~ aus! — гэ́та безнадзе́йна!
die Sáche steht ~! — спра́ва дрэнь!
~ máchen — бурчэ́ць, ныць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Míssstimmung
f -, -en
1) дрэ́нны гумо́р; прыгне́чанасць
2) разла́д, няўзго́дненасць
éine tief géhende ~ — по́ўны разла́д (паміж людзьмі)
óhne jéde ~ verláufen* — прайсці́ [адбы́цца] гла́дка
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
пах м Gerúch m -(e)s, -rüche; Duft m -(e)s, Düfte, Wóhlgeruch m (духмянасць); Aróma n -s, -men і -ta;
прые́мны пах líeblicher Gerúch;
дрэ́нны пах übler [schléchter] Gerúch; Gestánk m -(e)s (смурод)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
бры́дкі, ‑ая, ‑ае.
1. Непрыгожы з выгляду, гадкі. [Тапурыя:] — Асілкам..[селянін] не быў, але да работы быў здатным і з твару быў не брыдкі. Самуйлёнак. // Непрыемны, дрэнны. Брыдкі настрой. Брыдкі характар. □ Няўжо яшчэ працягваецца той брыдкі сон! Чарнышэвіч.
2. Паганы, ганебны, благі. Брыдкія паводзіны. □ Алімпе не хапала яшчэ таго, каб родная маці яе стала завадатаркай брыдкіх спраў. Сабаленка. Перад.. [Юркам] было сорамна, і сам сабе Цімка здаваўся брыдкім. Карпаў. // Непрыстойны, брудны, пахабны. Пайшлі па вёсцы пра Зосю брыдкія плёткі. Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
не́хаця, прысл.
Неахвотна, без жадання. Працаваў .. [Язэгі] нехаця, .. на яго паласе заўсёды быў самы дрэнны ўраджай. Лупсякоў. [Стары:] — Пірат, на месца! — Сабака ўтуліўся і нехаця пасунуўся ў будку. Грахоўскі. На вуліцы гусіныя чароды паволі і нехаця, з крыкам саступаюць дарогу машынам. Хведаровіч. // Без намеру, незнарок, міжвольна. Штурхнуць суседа нехаця. □ На будоўлі не заснеш, ад брыгады не схаваешся. Гэта не каса і не граблі, што кінуў пад куст, а сам у цянёк. Тут нехаця падставіш плячо, падхопіш бервяно, паможаш таварышу. Чарнышэвіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
няве́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; незак., каго-што.
Наносячы фізічныя пашкоджанні, калечыць каго‑н. [Бярозка] усё больш і больш нагінала галаву, каб аслабіць вяроўку.. Тады збянтэжаны кат загадаў памочнікам, таптаць і нявечыць паланянку. Хадкевіч. Мірановіч нізашто не згаджаўся рэзаць шчаку, не хацеў яшчэ больш нявечыць твар. Марціновіч. // Ламаць, псаваць што‑н. Вецер бязлітасна .. зрывае дах з хат казацкіх, нявечыць, кідае вобзем ды так, што і рады няма як даць... Барашка. // перан. Рабіць дрэнны ўплыў на каго‑н.; псаваць. Нявечыць душу дзіцяці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паршы́вы, ‑ая, ‑ае.
1. Хворы на паршу; шалудзівы. Паршывы кот.
2. перан. Разм. Вельмі дрэнны. — Натура мая, — тут Лапкоў голас загучаў злосцю: — паршывая натура! Але я зламлю яе!.. Колас. Які недаступны калісьці быў лес пры панах! Колькі збожжа ці грошай трэба было аддаць за кубаметр сасны або вазок паршывых дроў!.. Брыль. // Груб. Агідны, нікчэмны, не варты ўвагі. Усю вайну ў пяхоце — і ніводнай драпіны, а тут нейкі паршывы прыстрэлачны снарад — і па ім, па Андрэю Лялюгу. Б. Стральцоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ні́зкі
1. níedrig; klein;
ні́зк рост kléiner Wuchs;
ні́зкі пакло́н tíefe Verbéugung;
ні́зкі гук tíefer Ton;
2. перан (подлы, ганебны) níederträchtig, níedrig; geméin;
3. (дрэнны) níedrig, schlecht;
ні́зкая я́касць schléchte Qualität;
ні́зкі гату́нак schléchte Sórte
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
расстро́йство ср.
1. (действие) расстро́йства, -ва ср., расстро́йванне, -ння ср.;
расстро́йство фина́нсов расстро́йства фіна́нсаў;
2. разла́джанне, -ння ср.; заняпа́д, -ду м.;
их дела́ пришли́ в расстро́йство іх спра́вы пры́йшлі ў заняпа́д;
3. (неисправное состояние, неблагополучие) разла́джанне, -ння ср.;
4. (нарушение нормального функционирования какого-л. органа) расстро́йства, -ва ср.;
расстро́йство желу́дка расстро́йства жывата́, пано́с;
5. (дурное настроение) хвалява́нне, -ння ср., дрэ́нны (сапсава́ны) настро́й;
он сего́дня в расстро́йстве у яго́ сёння дрэ́нны (сапсава́ны) настро́й, ён сёння расхвалява́ны.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
Барда́ 1 ’брага’ (Сцяшк., Сцяшк. МГ). Рус. барда́, укр. барда. Лічыцца запазычаннем з цюрк. моў: тое ж самае, што і бурда́ (гл.). Фасмер (1, 126) указвае на паралелі салта́н|султа́н. Гл. яшчэ Шанскі, 1, Б, 43; Рудніцкі, 80. Сюды і бел. бардахлы́ст ’п’яніца’ (Нас.) да барда́ і хлыста́ць. Парася. рус. бурдохлы́ст ’вельмі дрэнная ежа, дрэнны напітак’ (гл. Фасмер, 1, 207, пад брандахлы́ст).
Барда 2 ’тупая сякера’ (Касп.). Гл. барта.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)