1. Які мае адносіны да заразы. Заразныя бактэрыі.// Выкліканы заразай; інфекцыйны. Заразная хвароба.
2. Здольны заразіць іншых. Заразны хворы./узнач.наз.зара́зны, ‑ага, м.; зара́зная, ‑ай, ж.Ізалятар для заразных.
3.Разм. Прызначаны для заразных хворых. Заразная бальніца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
moribund[ˈmɒrɪbʌnd]adj.fml у ве́льмі дрэ́нным ста́не; які́ памірае/выміра́е;
a moribund economy экано́міка, яка́я знахо́дзіцца ў ве́льмі дрэ́нным ста́не;
a moribund patientхво́ры, які́ памірае
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Нялю́дскі, нялюдзкі, нелюцкі ’дрэнны, кепскі; няўдалы; нелюдзімы; бесчалавечны’ (Сл. ПЗБ, Сцяшк., Сл. ЦРБ, ТС, Мат. Маг., Касп., Нас.), нелю́дны ’непрыгожы’ (Сл. Брэсц.), нелюдзя́шчы ’няздатны, хворы’ (Ян.), сюды ж нялю́дзьдзя ’вылюдак, не падобны да людзей’ (мсцісл., З нар. сл.). Гл. людскі, параўн. няўлюдны (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
inmate
[ˈɪnmeɪt]
n.
1) вя́зень, -ьня m. (у астро́зе)
2) хво́ры -ага m. (у шпіта́лі); пацые́нт -а m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
patient
[ˈpeɪʃənt]1.
adj.
1) цярплі́вы
2) насто́йлівы
2.
n.
пацые́нт -а m., хво́ры -ага m., хво́рая f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
рэцыпіе́нт
(лац. recipiens, -ntis = які атрымлівае, прымае)
1) хворы, якому пераліваюць кроў, перасаджваюць орган, тканкі, клеткі іншага арганізма;
2) хімічная пасудзіна, якая з’яўляецца прымальнікам вадкасці або газу.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
шмараві́дла, ‑а, н.
Разм. Густая сумесь тлушчу з рознымі лекавымі рэчывамі для ўцірання ў скуру ці змазвання яе; мазь. Апрача розных сухіх траў у старога былі і нейкія пякучыя шмаравідлы, ад націрання якімі хворы ўскокваў, як шалёны, з ложка і бег на вуліцу.Рамановіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
То́мны ’стомлены’ (калінк., Сл. ПЗБ, Ласт., Пятк. 2), то́мный ’хворы, нездаровы (пра жывот, цела і пад.)’ (Бяльк.). Вытворныя ад тамі́ць, гл. Сюды ж то́мна ’цяжка (ад душэўных перажыванняў’) (Бяльк.), ’кепска, дрэнна’ (Касп.), ’кепска, млосна’ (Стан.), то́мнасьць ’стомленасць’ (Мат. Гом.), ’томнасць, знямога ад душэўных перажыванняў’ (Бяльк.).