плохо́й

1. дрэ́нны, ке́пскі, благі́;

плохо́й челове́к дрэ́нны (ке́пскі, благі́) чалаве́к;

плоха́я пого́да дрэ́ннае (ке́пскае, благо́е) надво́р’е;

2. краткая форма (слабый здоровьем) разг. слабы́;

он о́чень плох (о здоровье) ён ве́льмі слабы́;

◊

плохо́е де́ло спра́ва дрэ́нь, дрэ́нныя (ке́пскія) спра́вы;

с ним шу́тки пло́хи з ім жа́рты каро́ткія (малы́я);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

watery [ˈwɔ:təri] adj.

1. вадзяні́сты, ва́дкі;

watery tea сла́бы чай

2. бле́дны;

watery colours бле́дныя фа́рбы

3. мо́кры;

watery eyes слязлі́выя во́чы;

a watery wind вільго́тны ве́цер

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

rotten

[ˈrɑ:tən]

adj.

1) гнілы́, сапсава́ны

a rotten egg — ту́хлае я́йка

2) ке́пскі

rotten air — ке́пскае паве́тра

3) нямо́цны; слабы́

rotten ice — слабы́ лёд

4) Figur. несумле́нны

5) Sl. паску́дны, пага́ны

I feel rotten — Я паску́дна чу́юся

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Кару́злік 1 ’невялікага росту, слабы чалавек’ (Касп., Бяльк.), ’недаростак’ (Нар. сл.), ’каравы, мізэрны’ (Гарэц.). Гл. карузлы 1. Дэмінутыўны суфікс ‑ік падкрэслівае пеяратыўнае значэнне.

Кару́злік 2 ’неахайны, брудны’. Гл. карузлы 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

schlaff

1.

a

1) вя́лы, сла́бы

2) абві́слы

2.

adv сла́ба (нацягнуты і г.д.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

kiepsko

разм. кепска, дрэнна, блага;

kiepsko z nim — ён вельмі слабы; яму кепска

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

weedy [ˈwi:di] adj.

1. заро́слы пустазе́ллем;

a small weedy lot малы́, заро́слы пустазе́ллем кава́лак зямлі́

2. кво́лы, сла́бы; мізэ́рны (пра чалавека, жывёліну);

a weedy young man худасо́чны юна́к

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

wishy-washy

[ˈwɪʃi,wɑ:ʃi]

adj.

1) рэ́дкі, вадзяні́сты

2) няўпэ́ўнены, невыра́зны; слабы́

a wishy-washy excuse — слабо́е апраўда́ньне

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Ро́бкі ’пужлівы’ (Ян.). З рус. робкий ’тс’, ро́бок ад роб < прасл. *orbъ > *robъ/*rabь ’раб’ < і.-е. *orbhos: ст.-інд. arbhakás, árbhagas ’маленькі, слабы, малады’, árbhas ’тс’ (Уленбек, 14; Фасмер, 3, 487).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

шумо́к ​1, ‑мку, м.

Разм. Невялікі, слабы, лёгкі шум (у 1 знач.). У зале стаяў стрыманы шумок. Колас.

•••

Пад шумок — непрыкметна, незаўважна; маскіруючыся, прыкрываючыся чым‑н.

шумо́к ​2, ‑мку, м.

Разм. Тое, што і шум ​2. [Кучучыха:] — Вазьмі, дзеўка, лыжку ды шумок трошкі пазбірвай, а я тым часам чаго пагляджу. Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)