-тэрый

(гр. therion = звер)

другая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае паняццю «выкапнёвая жывёліна».

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

бязмо́ўны

1. бесслове́сный;

~ная жывёліна — бесслове́сное живо́тное;

2. кро́ткий, поко́рный, безотве́тный;

3. перен. (исполненный тишины) безмо́лвный; молчали́вый;

б. лес — безмо́лвный (молчали́вый) лес

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

fatling

[ˈfætlɪŋ]

n.

ко́рмнік -а m.; малада́я жывёліна, адко́рмленая на мя́са

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Прале́так ’аднагадовае жарабё, цялё’ (Нас.). Да пра- і лета. Калька польск. przelatek ’аднагадовая жывёліна’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

браняно́сец, -но́сца, мн. -но́сцы, -но́сцаў, м.

1. Вялікі браніраваны ваенны карабель з магутнай артылерыяй на борце (гіст.).

2. Млекакормячая жывёліна сямейства непаўназубых, пакрытая панцырам з акасцянелых скураных шчыткоў, якая жыве ў Паўднёвай і Цэнтральнай Амерыцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рэкарды́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

1. Тое, што і рэкардсмен (уст.).

2. Свойская жывёліна, якая па сваіх якасцях вызначаецца рэкорднымі паказчыкамі.

Бык-р.

|| ж. рэкарды́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

яхі́дна, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

1. Невялікая млекакормячая жывёліна, пакрытая іголкамі і поўсцю, водзіцца ў Аўстраліі і на астравах Ціхага акіяна.

2. Ядавітая аўстралійская змяя сямейства аспідаў.

3. перан. Пра злога, каварнага чалавека (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аўцабы́к, ‑а, ж.

Жывёліна атрада парнакапытных, якая мае прыкметы быка і барана, водзіцца на астравах Канадскага Арктычнага архіпелага і ў Грэнландыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бацылано́сьбіт, ‑а, М ‑біце, м.

Чалавек або жывёліна, у органах якіх знаходзяцца ўзбуджальнікі заразных хвароб, не выклікаючы яўных захворванняў саміх носьбітаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карса́к, ‑а, м.

Драпежная млекакормячая жывёліна сямейства сабачых; дробная ліса, якая распаўсюджана ў стэпах і паўпустынях Паўднёва-Усходняй Еўропы і Азіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)