Клачо́к 1 ’шматок’ (Бяльк.). Гл. клок 2. Словаўтварэнне гл. Сцяцко, Афікс. наз., 168.
Клачо́к 2 ’купка лесу сярод поля, лугу; невялікі кавалак зямлі’ (Яшк.). Гл. клачок 1.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Про́серэ́д ’пясчаны востраў ці каса на рацэ’ (ТС), прасяро́д ’востраў на рацэ’ (Талстой, Геогр.). Укр. просере́д ’пясчаная каса каля берага ці пасярод Дняпра’. Да сярод, сярэдзіна (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
І́цык ’беларускі танец’ (Мядзв.); параўн. рус. смал. и́цыки ’назва адной з нядаўніх гульняў сярод сялян’. Утворана, відаць, ад яўр. уласнага імя Іцык, але семантычная матывацыя застаецца няяснай.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дыято́ма
(н.-лац. diatoma)
каланіяльная дыятомавая водарасць сям. фрагілярыевых, якая пашырана ў планктоне, глеі і сярод абрастанняў на розных субстратах.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
лангерма́нія
(н.-лац. langermannia)
базідыяльны грыб сям. дажджавіковых, які расце на глебе ў лісцевых лясах, на палях, лугах, сярод травы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
місіяне́р
(с.-лац. missionarius, ад лац. missio = адпраўленне, пасылка)
прапаведнік, пасланы хрысціянскай царквой для рэлігійнай прапаганды свайго веравызнання сярод іншаверцаў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
сіну́ра
(н.-лац. synura)
каланіяльная залацістая водарасць сям. сінуравых, якая трапляецца ў планктоне і сярод зараснікаў прыбярэжнай расліннасці прэсных вадаёмаў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
трыда́кна
(н.-лац. tridacna)
буйны малюск класа двухстворкавых, які жыве сярод каралавых рыфаў у цёплых водах Індыйскага і Ціхага акіянаў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
няло́ўкі, ‑ая, ‑ае.
1. Няспрытны, непаваротлівы. Нялоўкі ў гульнях. Нялоўкі ў рабоце.
2. перан. Непрыемны, цяжкі; няёмкі. Наступіла нялоўкае маўчанне і сярод слухачоў. Вірня. Хвіліну цягнулася нялоўкая цішыня. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
піэты́зм, ‑у, м.
1. Рэлігійная плынь, узнікшая ў 17 ст. сярод пратэстантаў Германіі, якая супрацьпастаўляла фармальна-абрадаваму боку рэлігіі містычныя пачуцці.
2. Кніжн. Містычна-набожны настрой, паводзіны (часта фальшывыя).
[Ад лац. pietas.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)