hoax

[hoʊks]

1.

n.

гарэ́зны жарт, вы́думка, містыфіка́цыя f.

2.

v.t.

жартава́ць з каго́, наўмы́сна ўво́дзіць у зман, містыфікава́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

караце́лька, ‑і, ДМ ‑льцы, Р мн. ‑лек; ж.

1. Сорт морквы з кароткім акруглым коранем.

2. Жарт. Пра кароткія афарыстычныя літаратурныя жанры (выслоўі, эпіграмы і пад.). Мініяцюры, Каламбуры, Карацелькі... Глытаеш, нібы карамелькі! Валасевіч.

[Ад лац. carota — морква.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каламбу́р, ‑а, м.

Жарт, заснаваны на выкарыстоўванні розных слоў, блізкіх па гучанню, або розных значэнняў аднаго слова; гульня слоў. Быстроў не вешаў галавы, пасмейваўся сабе, сыпаў каламбурамі і, здавалася, быў зусім задаволены лёсам. Мележ.

[Фр. calembour.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

удаве́ц, удаўца, м.

Мужчына, які не жаніўся пасля смерці жонкі. Фэлькава жонка памерла рана, і дзед жыў удаўцом. С. Александровіч.

•••

Саламяны ўдавец (жарт.) — мужчына, які знаходзіцца ў часовай разлуцы з жонкай (пераклад ням. Strohwitwer).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

gag​1 [gæg] n.

1. заты́чка; кляп

2. infml жарт; сме́шная гісто́рыя;

He did it as a gag. Ён зрабіў гэта дзеля жарту.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

subtlety [ˈsʌtlti] n.

1. вы́танчанасць, даліка́тнасць

2. во́стры жарт, до́сціп, дасці́пны вы́раз; то́нкасць (розуму)

3. то́нкае разыхо́джанне;

subtleties in the pronunciation адце́нні вымаўле́ння

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

worn-out [ˌwɔ:nˈaʊt] adj.

1. зно́шаны; пано́шаны, пацёрты;

worn-out carpets пацёртыя дываны́;

a worn-out joke неарыгіна́льны жарт

2. сто́млены; зму́чаны; змардава́ны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

◎ Мэх (жарт.) ’чалавек, які імкнецца паласавацца чужым з дапамогай хітрыкаў’ (карэліц., З нар. сл.). З польск. mecha ’пітны мёд’, якое з венг. mehsör, mėzser ’тс’ < mėz ’мёд’, meh ’пчала’ (Варш. сл., 2, 913).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

о́пус, ‑а, м.

1. Тэрмін, які прымяняецца для парадкавай класіфікацыі музычных твораў кампазітара. Сёмая сімфонія Бетховена, опус 92.

2. Разм. жарт. Пра ўсякі твор, працу якога‑н. аўтара. Часам прыкра чытаць опусы літаратурных снобаў. Звонак.

[Лац. opus — праца, твор.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абалва́ніць, -ню, -ніш, -ніць; -нены; зак., каго-што (разм.).

1. Груба, зболыпага абчасаць што-н., падрыхтаваць для далейшай апрацоўкі.

А. камень.

А. бервяно.

2. Паспешліва, абы-як падстрыгчы (жарт.).

А. хлопца.

3. Абдурыць, ашукаць.

А. слухачоў.

|| незак. абалва́ньваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. абалва́ньванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)