Вярэ́ці ’месца на два ці чатыры бакі абапал чаго-небудзь’ (ст.-дар., Яшк.). Да вярэ́цея (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

two

[tu:]

n., adj.

1)

а) два m. & n.

two boys — два хлапцы́

two chairs — два крэ́слы

б) дзьве f.

two girls — дзьве дзяўчы́ны

2) дво́е m. & f.; двух m.

two men — двух мужчы́наў

3) дво́йка f. (ка́рта)

•

- in two

- put two and two together

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

паса́д Стар. Рад дамоў, вуліца ў два рады хат; слабада, пасяленне рамеснікаў.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

мі́німум

1. сущ. -муму м. ми́нимум;

тэхні́чны м. — техни́ческий ми́нимум;

агранамі́чны м. — агрономи́ческий ми́нимум;

пражы́тачны м. — прожи́точный ми́нимум;

2. нареч. ми́нимум;

м. два дні — ми́нимум два дня;

3. прил., нескл. ми́нимум

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

акта́ва, -ы, мн. -ы, -та́ў, ж. (спец.).

1. Восьмая ступень гамы, а таксама інтэрвал паміж бліжэйшымі аднайменнымі гукамі рознай вышыні.

2. Вельмі нізкі бас.

3. Васьмірадковая страфа, у якой першыя шэсць радкоў аб’яднаны дзвюма перакрыжаванымі рыфмамі, а два апошнія — сумежнай рыфмай.

|| прым. акта́ўны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

слупо́к, -пка́, мн. -пкі́, -пко́ў, м.

1. гл. слуп.

2. Калонка кароткіх радкоў у газеце, часопісе і пад., якія размешчаны адзін пад адным.

Газетныя слупкі.

3. Шэраг слоў, лічбаў і іншых, напісаных адно пад адным.

Слупок прозвішчаў.

Два слупкі прыкладаў.

|| прым. слупко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

bimonthly

[,baɪˈmʌnӨli]

1.

adj.

1) двухме́сячны

2) паўме́сячны

2.

adv.

1) двухме́сячна; раз на два ме́сяцы

2) паўме́сячна, два разы́ на ме́сяц

3.

n., pl. -lies

двухме́сячнік -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

двухкра́тны, ‑ая, ‑ае.

Павялічаны ў два разы; падвоены, двухразовы. У двухкратным размеры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

двухуко́сны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які скошваецца два разы ў год. Двухукосная канюшына.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Саві́ты ’двайны, ў два разы больш дарагі’ (Гарб.), саві́та ’ў два разы больш (палажыць)’ (Нас., Гарб.). Запазычанне з польск. sowity ’двайны’, ’шматлікі’ (Кюнэ, Poln., 98), якое ад sować (гл. сунуць). Аб польскім слове гл. Брукнер, 508; Борысь, 567; ст.-бел. совитый, осовитый ’шчодры, двайны’ (XVI ст.) з ст.-польск. sowity ’тс’ (Булыка, Лекс. запазыч., 195).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)