каэфіцые́нт

(лац. coefficiens, -ntis = які ўтварае)

1) лікавы множнік у алгебраічным выразе;

2) велічыня, якая колькасна вызначае якую-н. уласцівасць фізічнага цела (напр. к. цеплаправоднасці).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

jedność

jednoś|ć

ж.

1. адзінства;

w ~ci siła перан. у адзінстве сіла;

~ć przeciwieństw філ. адзінства процілегласцей;

2. мат. адзінка; велічыня

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

переме́нный в разн. знач. пераме́нны;

переме́нная пого́да пераме́ннае надво́р’е;

переме́нная величина́ мат. пераме́нная велічыня́;

переме́нная звезда́ астр. пераме́нная зо́рка;

переме́нный капита́л эк. пераме́нны капіта́л;

переме́нный ток эл. пераме́нны ток;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

magnitude

[ˈmægnɪtu:d]

n.

1) велічыня́, вага́ f., паме́ры pl., сі́ла f.

2) вялі́кае зна́чаньне, уплы́ў або́ вы́нік

3) Astronomy я́ркасьць f. (зо́ркі)

of the first magnitude — ве́льмі вялі́кі, пе́ршай велічыні́; даскана́лы, ве́льмі паважа́ны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

нуль, -я́, мн. -і́, -ёў, м.

1. Лічбавы знак «0», які абазначае адсутнасць велічыні (дабаўлены справа ад лічбы ўдзесяцярае яе).

2. Умоўная велічыня, адносна якой вызначаецца тэмпература чаго-н.

Дзесяць градусаў ніжэй за нуль.

3. перан. Пра нязначнага, нікчэмнага чалавека (разм.).

У навуцы гэты чалавек н.

○

Абсалютны нуль — самая нізкая магчымая тэмпература (-273,16 °С).

◊

Звесці да нуля — пазбавіць усякага сэнсу, значэння.

Нуль увагі на каго-што (разм.) — ніякай увагі.

Пачаць з нуля (разм.) — без папярэдняй падрыхтоўкі.

Стрыгчы пад нуль (разм.) — стрыгчы нагала.

|| прым. нулявы́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

дада́тны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае патрэбныя ўласцівасці, якасці, заслугоўвае адабрэння. Былі і дадатныя бакі ў гэтых вандроўках: па дарозе добра абмяркоўваўся даклад. Колас.

2. Які выражае адабрэнне; станоўчы. Дадатная ацэнка.

3. Большы, чым нуль. Дадатны лік. Дадатная велічыня. Дадатная тэмпература.

4. Які мае адносіны да віду электрычнасць часціцамі якога з’яўляюцца пратоны, пазітроны і інш. Дадатны зарад.

5. у знач. наз. дада́тнае, ‑ага. Тое, што характарызуецца станоўчымі якасцямі; проціл. адмоўнае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тава́р, -ру м.

1. в разн. знач. това́р;

велічыня́ ва́ртасці ~ру — эк. величина́ сто́имости това́ра;

хо́дкі т. — хо́дкий това́р;

2. обл. скот;

◊ жывы́ т. — живо́й това́р;

паказа́ць т. ле́пшым бо́кам — показа́ть това́р лицо́м

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

гран

(лац. granum = зерне)

1) адзінка аптэкарскай вагі або вагі каштоўных металаў і камянёў, роўная 62,2 мг (у Англіі яна складае 64,8 мг);

2) перан. мізэрная велічыня.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

przeciętny

przeciętn|y

1. сярэдні;

~y zarobek — сярэдні заробак;

2. звычайны; пасрэдны;

~y uczeń — пасрэдны вучань;

3. ~a ж. сярэдняя велічыня; сярэдні паказчык

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

простра́нность

1. велічыня́, -ні́ ж.; шырыня́, -ні́ ж.; вялі́знасць, -ці ж.; прасто́рнасць, -ці ж.;

2. падрабя́знасць, -ці ж.; шматсло́ўнасць, -ці ж., мнагасло́ўнасць, -ці ж.;

простра́нность изложе́ния падрабя́знасць вы́кладу; см. простра́нный;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)