Verbum

абмежава́льнік, -а, мн. -і, -аў, м. (спец.).

Прыстасаванне, якое абмяжоўвае дзеянне чаго-н.

А. хуткасці.

А. глыбіні.

або́чына, -ы, мн. -ы, -чын, ж.

Бакавая частка дарогі, ускраіна чаго-н. і пад.

З’ехаць на абочыну.

агаро́джа, -ы, ж.

Плот, тын і пад. вакол чаго-н.

А. вакол дома.

|| прым. агаро́джавы, -ая, -ае.

агіна́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; незак. (разм.).

Ухіляцца ад чаго-н.; туляцца, гультаяваць.

Адзін працуе, а другі агінаецца.

аго́йтацца, -аюся, -аешся, -аецца; зак. (разм.).

Асвойтацца, прывыкнуць да чаго-н.

За месяц агойтаўся ў новым асяроддзі.

кліч, -у, мн. -ы, -аў, м. (высок.).

Заклік да чаго-н. «Усе на ўборку ўраджаю!» — пранёсся к.

куламе́са, -ы, ж. (разм.).

1. Гразь, змешаная са снегам, вязкая маса чаго-н.

2. перан. Бязладдзе, неразбярыха.

лімітава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; -тава́ны; зак. і незак., што.

Устанавіць (устанаўліваць) ліміт, гранічную норму чаго-н.

лісто́к², -тка́, мн. -ткі́; -тко́ў, м.

1. гл. ліст².

2. Бланк для запісу чаго-н.

Кантрольны л.

палюбі́ць, -люблю́, -лю́біш, -лю́біць; зак., каго-што.

Адчуць любоў да каго-, чаго-н.

П. дзяўчыну.

П. жывапіс.