дачаса́ць ​1, ‑чашу, ‑чэшаш, ‑чэша; зак., што.

Скончыць часанне ​1, расчэсванне (пра лён, воўну і пад.). Жанчыны дачасалі лён.

дачаса́ць ​2, ‑чашу, ‑чэшаш, ‑чэша; зак., што.

Скончыць часанне ​2, абчэсванне (пра дрэва, камень і пад.). Дачасаць бервяно. □ Максім дачасаў калок, кінуў яго пад плот, абабіў шапкаю спераду штаны, на якія начаплялася трэсак. Капыловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дажа́ць, ‑жну, ‑жнеш, ‑жне; ‑жнём, ‑жняце; зак., што.

Скончыць жаць, зжаць да канца. Калгаснікі дажалі жыта і пачалі жаць ярыну. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дакало́ць, ‑калю, ‑колеш, ‑коле; зак., каго-што.

1. Скончыць калоць што‑н. Дакалоць дровы.

2. Разм. Прыкалоць, закалоць канчаткова. Дакалоць свінню.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дапало́ць, ‑палю, ‑полеш, ‑поле; зак., што.

Скончыць палоць што‑н.; прапалоць да якога‑н. месца, прадмета. Дапалоць лён. Дапалоць да дарогі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дасвідрава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., што.

Скончыць свідраваць; давесці свідраванне чаго‑н. да канца ці да якога‑н. месца. Дасвідраваць дзірку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

даструга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Скончыць струганне чаго‑н.; давесці струганнем да канца ці да якога‑н. месца. Дастругаць дошку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сканчэ́нне ср.

1. оконча́ние; см. ско́нчыць;

2. оконча́ние; истече́ние; см. ско́нчыцца 1;

◊ с. све́ту — светопреставле́ние;

да ~ння све́ту — до сконча́ния ве́ка (ми́ра)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

адснава́ць, ‑сную, ‑снуеш, ‑снуе; ‑снуём, ‑снуяце; зак.

Скончыць (перастаць) снаваць. Адснаваць кросны. / у перан. ужыв. Адснавалі прадвеснія хмары, Адлілі праліўныя дажджы. Гурло.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адгу́шкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм. Скончыць гушкаць. Адгушкалі нівы... У лузе, за стагамі, Блукаў я, нібы жнівень, з мокрымі нагамі. Тармола.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дасалі́ць, ‑салю, ‑соліш, ‑соліць; заг. дасалі; зак., што.

Скончыць саленне чаго‑н., засаліць усё да канца. Дасаліць грыбы. // Пасаліць дадаткова. Дасаліць суп.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)