насуро́чыць

‘прынесці няшчасце, пашкодзіць каму-небудзь, чаму-небудзь (насурочыць каго-небудзь, што-небудзь і без прамога дапаўнення)’

дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. насуро́чу насуро́чым
2-я ас. насуро́чыш насуро́чыце
3-я ас. насуро́чыць насуро́чаць
Прошлы час
м. насуро́чыў насуро́чылі
ж. насуро́чыла
н. насуро́чыла
Загадны лад
2-я ас. насуро́ч насуро́чце
Дзеепрыслоўе
прош. час насуро́чыўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пад’яхе́рваць

‘ліслівіць перад кім-небудзь, падманваць каго-небудзь ліслівасцю (пад'яхерваць каму-небудзь, пад'яхерваць каго-небудзь)’

дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. пад’яхе́рваю пад’яхе́рваем
2-я ас. пад’яхе́рваеш пад’яхе́рваеце
3-я ас. пад’яхе́рвае пад’яхе́рваюць
Прошлы час
м. пад’яхе́рваў пад’яхе́рвалі
ж. пад’яхе́рвала
н. пад’яхе́рвала
Загадны лад
2-я ас. пад’яхе́рвай пад’яхе́рвайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час пад’яхе́рваючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пад’яхе́рыць

‘паліслівіць перад кім-небудзь, падмануць каго-небудзь ліслівасцю (пад'яхерыць каму-небудзь, пад'яхерыць каго-небудзь)’

дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. пад’яхе́ру пад’яхе́рым
2-я ас. пад’яхе́рыш пад’яхе́рыце
3-я ас. пад’яхе́рыць пад’яхе́раць
Прошлы час
м. пад’яхе́рыў пад’яхе́рылі
ж. пад’яхе́рыла
н. пад’яхе́рыла
Загадны лад
2-я ас. пад’яхе́р пад’яхе́рце
Дзеепрыслоўе
прош. час пад’яхе́рыўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ссуро́чыць

‘прынесці няшчасце, пашкодзіць каму-небудзь, чаму-небудзь (ссурочыць каго-небудзь, што-небудзь і без прамога дапаўнення)’

дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. ссуро́чу ссуро́чым
2-я ас. ссуро́чыш ссуро́чыце
3-я ас. ссуро́чыць ссуро́чаць
Прошлы час
м. ссуро́чыў ссуро́чылі
ж. ссуро́чыла
н. ссуро́чыла
Загадны лад
2-я ас. ссуро́ч ссуро́чце
Дзеепрыслоўе
прош. час ссуро́чыўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

тархану́ць

‘тархануць каго-небудзь, што-небудзь і без прамога дапаўнення (каму-небудзь у што-небудзь)’

дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. тархану́ тарханё́м
2-я ас. тархане́ш тарханяце́
3-я ас. тархане́ тархану́ць
Прошлы час
м. тархану́ў тархану́лі
ж. тархану́ла
н. тархану́ла
Загадны лад
2-я ас. тархані́ тархані́це
Дзеепрыслоўе
прош. час тархану́ўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ула́снасць, -і, ж.

1. Маёмасць, якая належыць каму-н.

Дзяржаўная ў.

2. Прыналежнасць каго-, чаго-н. каму-, чаму-н. з правам распараджэння.

Прыватная ў. на зямлю.

Набыць што-н. ва ў.

Права ўласнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уступі́ць², -уплю́, -у́піш, -у́піць; -у́плены; зак.

1. каго-што каму. Добраахвотна адмовіцца на карысць іншага.

У. свае пазіцыі.

У. месца.

У. дарогу каму-н.

2. каму-чаму і без дап. Пайсці на ўступкі, згадзіцца з чым-н.

У. просьбам.

3. каму-чаму ў чым. Аказацца горшым за каго-, што-н. у якіх-н. адносінах.

Ён нікому не ўступіць у храбрасці.

Яго веды не ўступяць вашым.

4. што каму. Прадаць або, прадаючы, аддаць дзешавей.

У. рэч за пяцьдзясят рублёў.

|| незак. уступа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. усту́пка, -і, ДМ -пцы, ж. (да 1, 2 і 4 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

любе́зничать несов. заляца́цца (да каго); гавары́ць кампліме́нты (каму);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прозва́ть сов. (дать прозвище) празва́ць, даць мяну́шку (каму);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пападдзя́, ‑і, ж.

Разм. Жонка папа. Янка адказаў усё ў тым жа тоне: — Каму падабаецца поп, каму пападдзя, а каму папова дачка. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)