Ідэа́л. Запазычанне пачатку XX ст. Фанетычная форма (адсутнасць дзекання) сведчыць хутчэй аб польск. (Гіст. лекс., 261; Гіст. мовы, 2, 144), чым аб рус. пасрэдніцтве (як Крукоўскі, Уплыў, 77; Гіст. лекс., 272), але націск. Польск. ideał з лац. idealis ’ідэальны’ (SWO, 295). За польск. пасрэдніцтва дзеяслова ідэалізава́ць суф. ‑аваць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ідэа́л

(фр. idéal, ад гр. idea = паняцце)

1) вышэйшая мэта дзейнасці грамадства, асобы, мяжа імкненняў, жаданняў;

2) дасканалы ўзор чаго-н. (напр. і. дабраты).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

Мой ідэал (сорт пеларгоніі) 8/371

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ідэал эстэтычны

т. 7, с. 167

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

идеа́л ідэа́л, -лу м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ideal​1 [aɪˈdi:əl] n. ідэа́л

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

unattainable [ˌʌnəˈteɪnəbl] adj. недасяга́льны, не дася́жны;

an unattainable ideal недася́жны ідэа́л

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

аўтаркі́я, ‑і, ж.

1. Эканамічная палітыка гаспадарчага адасаблення краіны.

2. У філасофіі стоікаў — самазадаволенасць як ідэал дабрачыннасці чалавека.

[Грэч. autarkeia — самадастатковасць, самазадаволенасць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ideał, ~u

м.

1. ідэал;

2. ідэал; дасканаласць;

ideał piękna — узор прыгажосці;

ideał męża — ідэальны муж

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Músterbild

n -(e)s, -er пры́клад, ідэа́л

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)